Over de film
De film draait om een briljante, obsessieve chirurg die vrouwen ontvoert en hun huid verwijdert om deze te transplanteren op het misvormde gezicht van zijn dochter. Franju balanceert in de film behendig tussen fantasie en realisme, klinische afstandelijkheid en intense emotie, schoonheid en pijn. Dit alles wordt overheerst door de beklemmende, spookachtige ogen van Edith Scob.
J. Hoberman van The Village Voice verklaarde de film tot "een meesterwerk van poëtische horror en tactvolle, tactiele brutaliteit". De Encyclopedia of Horror Films was het eens met deze bewering en stelde dat "Franju de film voorziet van een vreemde poëzie waarin de invloed van Cocteau onmiskenbaar is".
In de jaren 2010 vroeg Time Out auteurs, regisseurs, acteurs en critici die in het horrorgenre werkten om te stemmen op hun beste horrorfilms. Time Out plaatste Eyes Without a Face op nummer 34 in de Top 100. Pedro Almodóvar liet zich uitgebreid inspireren voor zijn eigen film La piel que habito uit 2011.
Voordat hij Les yeux sans visage regisseerde, was Georges Franju al berucht vanwege zijn korte film Blood of the Beasts (1949), waarin hij beelden van dieren in slachthuizen combineert met beelden van spelende kinderen. Deze collage van alledaagse beelden is soms geheimzinnig en misselijkmakend, maar altijd waar. Samen met Henri Langlois richtte Franju in 1937 de Cinémathèque française op, het meest duurzame en invloedrijke instituut in de Franse filmcultuur.
"Het kijken naar 'Les yeux sans visage' - als tiener in de jaren 90 - had een behoorlijke impact op me. Het was niet alleen niet alleen een fantastisch jaren '80 nummer van Billy Idol geïnspireerd, het is ook echt een geweldige zwart-wit horrorfilm over vrijheid, vrouwenemancipatie en imago.’’ - Félicia Atkinson
Over Félicia Atkinson
Voor Félicia Atkinson leven menselijke stemmen in een ecologie naast en binnen vele andere dingen die niet spreken, in de conventionele zin van het woord: landschappen, beelden, boeken, herinneringen, ideeën. De Franse elektro-akoestische componiste en beeldend kunstenares maakt muziek die deze andere mogelijke stemmen bezielt en in gesprek brengt met haar eigen stem, waarbij ze veldopnames, midi-instrumentatie en fragmenten van essayistische taal in zowel het Frans als het Engels samenvoegt.
Haar eigen stem, die altijd verschuift om ruimte te maken, kan vanuit de hoek fluisteren of de toon van een ander personage overnemen. Atkinson gebruikt het componeren als een manier om haar fantasierijke en creatieve leven te verwerken, waarbij ze zich vaak bezighoudt met het werk van beeldend kunstenaars, filmmakers en romanschrijvers. Haar gelaagde composities vertellen verhalen die tijd en plaats afwisselend uitrekken en opvouwen, verhalen waarin zij de verteller is maar niet de hoofdpersoon. Atkinson woont in Normandië en maakt muziek sinds het begin van de jaren 2000.
Ze heeft veel platen en een roman uitgebracht op Shelter Press, het label en de uitgeverij die ze samen met Bartolomé Sanson runt. Ze heeft samengewerkt met muzikanten als Jefre Cantu-Ledesma, Chris Watson, Christina Vantzou en Stephen O'Malley, en met ensembles als Eklekto (Genève) en Neon (Oslo). Ze heeft opgetreden op locaties en festivals als INA GRM/Maison de la Radio en de Philharmonie (Parijs), Issue Project Room (NYC), het Barbican Center (Londen), Le Guess Who (Utrecht), Atonal (Berlijn), Henie Onstad (Oslo), Unsound (Krakau) en Skanu.