Anne Dudley x Stijn Coninx
Anne Dudley
Er was geen plan B. Anne Dudley (Chatham, Kent, 7 mei 1956) zou carrière maken in de muziek. Ze begon alvast klassieke muziek te studeren maar kwam in de wereld van de jazz terecht. Ze begon al vanaf haar veertiende met optredens in jazz- en popbands, ontmoette zo Trevor Horn en dat leidde tot de avant-garde popgroep Art of Noise. Dudley schreef arrangementen voor onder andere Tom Jones, Rod Stewart, Paul McCartney en Elton John. Filmmakers gebruikten de nummers van Art of Noise en zo kwam Anne Dudley steeds meer in de filmwereld terecht. Ze componeerde de muziek voor meer dan veertig films met als meest bekende The Crying Game, The Full Monty, American History X, Tristan & Isolde en A Man Apart.
© BenedettaMet Paul Verhoeven werkte ze samen voor drie films: Zwartboek, Elle en Benedetta. Ze roemt “zijn muzikale kennis en zijn capaciteit om het beste in je naar boven te halen omdat je voor hem je eigen grenzen moet verleggen”. Verhoeven prijst Dudley op zijn beurt omdat ze alle genres aankan. Klopt, want naast film schrijft ze ook muziek voor tv-series en brengt ze eigen albums uit. Toen ze in 1998 de Oscar voor beste muziek won voor The Full Monty was ze nog maar de tweede vrouw die een dergelijke Oscar won. Inmiddels zijn ze met drie: Rachel Portman, Anne Dudley en Hildur Guðnadóttir.
© Michaël Pas, Stijn Coninx & Nic BalthazarStijn Coninx
Na zijn studies aan het RITCS in Brussel begon de op 21 februari 1957 in Neerpelt geboren Stijn Coninx als assistent-regisseur aan zijn filmcarrière. Hij staat op de generiek van films als Zaman, De Leeuw van Vlaanderen, Skin en Blueberry Hill. Met zijn Urbanus-films Hector en Coco Flanel sluit hij aan bij een trend om lokale komieken als centrale filmpersonages op te voeren, met eclatant succes. De uit 1990 daterende Coco Flanel was met zijn meer dan een miljoen bezoekers 18 jaar lang de grootste filmhit in Vlaanderen.
En toen kwam in 1993 Daens, naar het boek Pieter Daens van Louis-Paul Boon. De film wordt terecht het magnum opus van Stijn Coninx genoemd en blijft wellicht een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van de Vlaamse film. Daens veroorzaakte beroering tot in het Vaticaan en kreeg een Oscarnominatie voor beste niet-Engelstalige film. Films als Licht en Verder dan de maan bleven in de schaduw van Daens. Na de documentaire To Walk Again draaide Coninx twee biografische films, Soeur Sourire in 2009 en Marina over Rocco Granata in 2013. Met Niet schieten vroeg hij aandacht voor de slachtoffers van de overval van de Bende van Nijvel in Aalst. Aan zijn filmografie moet nog heel wat theater en televisiewerk worden toegevoegd, plus zijn activiteiten in de beroepsverenigingen. Hij gaf ook les aan het RITCS en was er een tijdlang artistiek directeur.
