Eiko Ishibashi x Laura Citarella
Trenque Lauquen
© Seiji ShibuyaEiko Ishibashi
Eiko Ishibashi is een Japanse multi-instrumentalist wiens werk varieert van veelgeprezen singer-songwriter albums tot scores voor film, televisie, theater en tentoonstellingen en geïmproviseerde muziek. Muziek domineert het leven van Ishibashi, geboren op 29 juli 1974 in Mobara, maar ze geeft toe een enorme cinefiel te zijn. In haar jeugd studeerde ze piano, maar eigenlijk wilde ze films maken. Uiteindelijk was ze daar te verlegen voor, dus stapte ze over op muziek. "Het enige wat ik zelf kon maken," legt ze uit.
Van jongs af aan maakte ze er een gewoonte van om alledaagse geluiden te mengen met muziek. Ze gebruikt deze techniek ook in de score van Ryûsuke Hamaguchi's Drive My Car, die haar definitief op de internationale kaart van de filmmuziek zette. Volgens Hamaguchi vormt haar muziek de emotionele brug tussen de kijker en zijn film. Haar eigen platen zijn uitgebracht door onder andere Drag City, Black Truffle en Editions Mego. Ze is ook te horen tijdens haar radio-residency op NTS Radio. Eiko Ishibashi won Discovery of the Year bij de World Soundtrack Awards in 2022 voor Drive My Car. In 2023 keert ze terug naar Gent met nieuwe muziek. Ze componeerde de score voor Ryûsuke Hamaguchi's nieuwste film Evil Does Not Exist, die de Zilveren Leeuw (Grote Juryprijs) kreeg op het Filmfestival van Venetië. Bovendien toert ze binnenkort door Europa met het nieuwe project Gift, haar live performance bij de vertoning van een andere film van Hamaguchi, die hij speciaal voor de performance creëerde. Gift beleeft zijn wereldpremière op Film Fest Gent.
Laura Citarella
De Argentijnse Laura Citarella is een van de origineelste filmstemmen uit Zuid-Amerika. Ze werd in 1981 in La Plata geboren en studeerde filmregie aan de Universidad del Cine in La Plata. Inmiddels doceert ze aan die universiteit waar ze workshops scenarioschrijven leidt. Ze schrijft zelf haar scenario’s en is daarnaast nog actief als actrice en producent. Samen met drie andere collega’s maakt ze deel uit van de innovatieve productiemaatschappij El Pampero Cine. Volgens haar heeft die echter meer weg van een rockgroep dan van een productiebedrijf. Hoewel iedereen zijn eigen specialiteit heeft, is het viertal enorm flexibel en kan de ene voor de andere inspringen. Deze manier van werken jaagt al jaren een frisse wind doorheen de Argentijnse filmproductie.
© Trenque LauquenEn dat straalt ook af op haar eigen oeuvre. Ze debuteerde in 2011 met Ostende, niet de stad aan de Noordzee maar die in de buurt van Buenos Aires, waarin een jonge vrouw op het strand enkele omstaanders observeert. Na een co-regie voor Dog Lady, en de productie van de dertien uur durende La Flor, verplaatste ze de Laura uit Ostende naar haar geboortestreek Trenque Lauquen, tevens de titel van de film waaraan ze zes jaar werkte. Daarin gaan twee mannen op zoek naar de vermiste Laura. Mysterie alom, en dat is tevens een sleutelwoord dat Laura Citarella graag hanteert in verband met haar werk. Ze reduceert haar personages niet tot eendimensionale wezens. Ze op- en aanvullen plus omringen met mysterie intrigeert en maakt haar onconventioneel gedraaide films fascinerend.
