Florencia Di Concilio x Terence Davies
Passing Time
Florencia Di Concilio
De in 1979 in Montevideo, Uruguay, geboren Florencia Di Concilio groeide op in een muzikale familie, studeerde piano en won zoveel wedstrijden in haar geboorteland dat ze een beurs kreeg om haar opleiding te voltooien in de VS. Ze studeerde af in Boston en wilde nieuwe horizonten verkennen in Europa. Omdat ze de Franse taal beheerste, belandde ze in Parijs, waar ze toevallig haar landgenoot Gonzalo Arijon ontmoette. Hij was een sportdocumentaire aan het draaien voor Arte en vroeg haar of ze de muziek wilde componeren. Voor haar werd het een leerrijke ervaring omdat zij de muziek als een filmpersonage begon te beschouwen. Arijon en De Concilio werkten zes keer samen. Stranded, een documentaire over de overlevenden van de vliegtuigcrash in de Andes in 1972, is hun bekendste film. De overgang van documentaire naar fictie gaf haar naar eigen zeggen meer dramatische vrijheid en daar kon ze gretig gebruik van maken voor L’homme de chevet. Voor dit melodrama schreef ze lyrische maar toch sobere muziek. Daar kreeg ze een week tijd voor.
Het werd een springplank naar films als Dark Blood van George Sluizer, de animatiefilm Calamity: une enfance de Martha Jane Cannary van Rémi Chayé, Ava en Les Cinq Diables van Léa Mysius, en Les Années Super-8 van Annie Ernaux en haar zoon David Ernaux-Briot. Di Concilio componeerde ook twee concerto’s voor piano en orkest en bewondert componisten als Sergei Rachmaninov, Aleksandr Skrjabin en Johann Sebastian Bach, en ook alles wat met jazz te maken heeft. Ze vertrekt bij het componeren van een klassieke basis maar probeert steeds opnieuw grenzen te verleggen. Zelfs het gebruik van onherkenbaar gemaakte dierengeluiden schrikt haar niet af. Kijk er Les Cinq Diables maar op na.
Terence Davies
Weinigen hebben, zoals de Britse regisseur Terence Davies, verdriet verheven tot hoop en ellende tot schoonheid omgetoverd. In zijn voorlopig negen titels tellende filmografie gebeurt dat op een visueel indringende en beklijvende manier. De op 10 november 1945 in Liverpool geboren Terence Davies was zestien toen hij de school verliet om tien jaar lang accountant te zijn vooraleer hij zijn studies aan de National Film School aanvatte.
© A Quiet PassionAl tijdens zijn opleiding werkte hij aan drie kortfilms die uiteindelijk gebundeld werden onder de titel The Terence Davies Trilogy. Ze zijn autobiografisch gekleurd net zoals zijn eerste twee speelfilms, Distant Voices, Still Lives en The Long Day Closes. Daarin heeft Davies het onder meer over zijn dictatoriale psychotische vader en over zijn eigen strijd met zijn seksuele geaardheid. In 2007 zegt hij in de documentaire Of Time and the City vaarwel aan zijn Liverpool. Inmiddels had hij al twee schitterende boekverfilmingen, The Neon Bible en The House of Mirth, op zijn actief en daarna volgden nog The Deep Blue Sea, naar het toneelstuk van Terence Rattigan, en Sunset Song. Zijn verfilmingen van A Quiet Passion en Benediction gaan over dichters, respectievelijk over Emily Dickinson en Siegfried Sassoon. In hen ontdekt hij trekjes van zichzelf. Niet in het minst de passie voor de poëzie. Op Film Fest Gent werd A Quiet Passion in 2016 bekroond met de Grand Prix.
