Jung Jae-il x Jayro Bustamante
Fuego Sagrado
Jung Jae-il
Al van jongs af aan is de op 7 mei 1982 in Seoul geboren Jung Jae-il bezeten door muziek. Hij speelt piano en gitaar maar in zijn handen wordt zelfs een zaag een muziekinstrument.
Als tiener was hij onder de indruk van de Britse heavymetalband Carcass en hij is nog altijd een fan van Metallica. Hun muziek noemt hij zijn voornaamste inspiratiebron. Zijn muzikale opleiding kreeg hij aan de Jazz Academy in Seoul en hij was 15 toen hij de muziek componeerde voor Bad Movie, een film die hij gezien zijn leeftijd niet eens mocht zien. Jung Jae-il was lid van diverse rockbands en schreef muziek voor film, tv, musicals. Zowel een Koreaans als een meer universeel muziekidioom is hem niet vreemd.
Zijn wereldwijde doorbraak kwam er als componist voor Parasite van Bong Joon-Ho. Jung Jae-il ontmoette Bong Joon-Ho toen die in 2014 de film Sea Fog produceerde. Bong Joon-ho deed een beroep op de componist toen hij voor Netflix Okja draaide. Bij het componeren zorgt Jung Jae-il ervoor dat zijn muziek contrasteert met wat er op het scherm te zien is. Zelden werd een score zo wereldwijd beluisterd als die voor de Netflix serie Squid Game waarin zijn persoonlijke stijl perfect met klassieke muziek wordt vermengd. De muziek van Jung Jae-il is verbonden met de personages en krijgt zo opnieuw een sociale dimensie. Zijn jongste score componeerde hij voor Broker van Hirokazu Kore-eda.
Jayro Bustamante
Als twaalfjarige in een toeristisch stadje op een tv-scherm video’s bekijken in een primitieve filmclub was voor Jayro Bustamante, die op 7 mei 1977 geboren werd in Guatemala City, voldoende om door de filmmicrobe gebeten te worden. Na communicatiestudies en reclamewerk trok hij naar Parijs om er filmregie te studeren en naar Rome om er scenario’s te leren schrijven. Mede onder impuls van zijn moeder keerde hij daarna terug naar Guatemala omdat hij daar relevantere films kon draaien dan in Frankrijk. Samen met zijn moeder richtte hij een eigen productiemaatschappij op om zo een stem te geven aan Guatemalteekse verhalen.
Het eerste van deze verhalen, Ixcanul, gaat over een jonge vrouw die droomt over het leven aan de andere kant van een vulkaan. In Temblores toont hij de strijd van een man die gevangen zit tussen zijn seksualiteit en religie. In La Llorona wordt een oorlogsmisdadiger geconfronteerd met de spoken uit het verleden. Samen vormen deze titels een soort drieluik waarin Bustamante het opneemt voor de verdrukten in de maatschappij. Daarbij belicht hij vooral de inheemse bevolking en klaagt hij op een heftige manier de genocide op de Maya’s in de jaren tachtig aan. Vandaar dat zijn films bewust niet louter entertainment zijn. Naast tal van andere festivalprijzen won Ixcanul in Gent in 2015 niet alleen de prijs voor de beste film maar ook de Explore Award van de jongerenjury. De regisseur maakte in 2019 ook deel uit van de internationale jury van Film Fest Gent.
