Pauchi Sasaki x Jessica Beshir
Ladan
Pauchi Sasaki
Pauchi Sasaki begon op vijfjarige leeftijd viool te spelen op een naar haar maat gemaakt instrument. Een drietal decennia later heeft ze aan haar eigen viool zodanig “bijgebouwd” dat je soms het oorspronkelijk instrument nauwelijks ontwaart. Deze evolutie vat haar muzikaal traject samen: van klassiek tot ultramoderne elektronica. De in 1981 in Lima geboren Peruviaanse met Japanse roots is inmiddels uitgegroeid tot een internationaal geroemd en bekroond componist en vooral multidisciplinair performer. Ze studeerde eerst journalistiek in Lima en schakelde dan over naar specialisatie in de muziek van de Andes. Daarna volgden studies in klezmer en in de muziek van Noord-India. Haar eigen muziek noemt ze “introspectief, enerzijds abstract, anderzijds emotioneel”.
© Canción sin nombreSteeds weer zoekt ze met alle soorten technieken nieuwe tonaliteiten op en gebruikt daarbij zowel haar eigen lichaam als musici uit andere disciplines. Bij sommige performances draagt ze immers een “jurk” die uit 100 kleine luidsprekers bestaat die verbonden zijn met sensoren en microfoons. Haar creativiteit kent geen grenzen. Philip Glass gaf haar de kans om in het kader van het Rolex-mentorschap twee jaar bij hem te studeren. Dat alles resulteerde in verschillende kunstinstallaties, van Tokio over Lima tot in Cannes. En tot sfeerrijke scores voor een dertigtal korte en lange speelfilms met als meest bekende titels Climas, Perro Guardián, Song Without a Name. In het blenden van muziek met technologie kent ze haar gelijke niet.
Jessica Beshir
Jessica Beshir werd in 1988 in Mexico City geboren als dochter van een Mexicaanse moeder en een Ethiopische vader. Ze groeide op in de Ethiopische stad Harar en studeerde later Film Studies and Literature aan de University of California in Los Angeles (UCLA). Ze vestigde zich in Brooklyn, New York. Ze keerde geregeld terug naar Ethiopië: het land vormt het centrale thema in haar werk. Toch vond ze de inspiratie voor haar eerste kortfilm He Who Dances on Wood dichter bij huis. In Brooklyn Park ontmoette ze Fred Nelson, een man die zijn dagelijkse vreugde vindt in het tapdansen en daarmee zelfs met God converseert. Een pracht van een portret waarin Beshir zelfs de houten plank waarop Nelson danst een stem geeft.
Haar volgende kortfilm Hairat gaat over een man in Harar die een bijzondere band heeft met hyena’s. Beide kortfilms gingen op Sundance in première en werden daar - en elders - bekroond. Aan haar eerste speelfilm Faya Dayi werkte ze 10 jaar. De film ontstond uit haar bezoeken aan Harar. Na tien jaar afwezigheid stelde ze vast dat de koffieteelt er verdwenen was en werd vervangen door het roesmiddel qat. Sommige imams gebruikten het om te mediteren, maar voor de meeste Ethiopiërs is het een middel om aan de dagelijkse realiteit te ontsnappen. In Faya Dayi schetst Beshir de historische, sociale en mythische context van qat. Ze hanteert daarbij een dromerig narratief in sublieme zwart-wit beelden.
