21:12 piano bar

Zij studeerde aan het INSAS en maakte vervolgens twee middellange films: A PROPOS DE VOUS ('76) en LA VERSION D'ANNE ('77) en één kortfilm MISERERE ('77), wat eigenlijk een videoproduktie was. In '81 draaide deze belgische kineaste haar eerste langspeelfilm, eerst PAYASAGES DE FLORENCE genaamd, vervolgens omgedoopt door Jimenez zelf in 21: 12 PIANO BAR. Plant nu een nieuwe videofilm met Udo Kier.

Ergens op een terras, Florence wandelt op vensters, elders, in het schemerlicht van een slaapkamer, wordt Nathalie bedreigd en aangerand door een man. Hun kreten smelten samen… 21: 12 is het moment van een samenloop van omstandigheden, ook het verhaal van een onderzoek. Een vrouw, Florence, werd gedood, vermÎnkt. Een andere vrouw interesseert zich voor dit verhaal, dat zij voor het eerst hoort in de bar waar zij piano speelt, 's avonds. Nathalie zal zichzelf in de gelegenheid brengen om de personen die Florence goed hebben gekend te ontmoeten, zij zal van hen verkrijgen dat zij vertellen over het plezier dat Florence had zich pijn te doen, zich te kwetsen. Doorheen het verhaal van Florence, dat zij terug samenstelt, zoals de filmverteller, zijn het haar eigen fantasmen, die aan de oorsprong liggen van haar seksualiteit, die Nathalie bezighouden. Het verhaal van de film wordt gemaakt door deze ontmoetingen. Elke ontmoeting wordt voor Nathalie een fysieke ontmoeting. Eerst is er Olivier, dan Yolande, vervolgens Mathieu. Elk van deze ontmoetingen, in het begin veroorzaakt door de nieuwsgierigheid van Nathalie voor de geschiedenis van Florence, wordt voor Nathalie plaats van verlangen, het is in de liefde, met het lichaam van een andere, - dat ze leert kennen -, het is in haar eigen verbeelding, in Hef de, dat ze Florence - ziet - zoals zichzelf, dat ze met Florence - samenvalt.

De aan de kijker voorgestelde emotie is deze van een genot dat erin bestaat - zich te geven - in de liefde. Een genot tot aan zijn eigen limiet, aan de rand van de pijn. De aan de kijker voorgestelde emotie is deze van een erotisme dat de film tracht te geven van binnenuit het personage van Nathalie. Beelden; hard, donker. Twee voornamen: Nathalie, Florence. Mensen. Aanwezigen en afwezigen die het verhaal daarheen leiden via het geheugen van anderen, die sporen in een plaats achtergelaten, de bar. De film is het in voorstelling brengen van de onmogelijkheid zijn lichaam te beleven. Het verhaal stelt zich samen zoals een puzzle. En door een goocheltruk verandert het laatste geplaatste stuk de film niet tot een geheel, dat zou toelaten te weten wie Florence en Nathalie waren, maar stuurt de kijker terug naar zijn eigen verbrokkeling, de medeplichtigheid of de vrees die hij onderhoudt met het "zijn". Zo'n duik kan slechts traag zijn.

De tijd neemt zijn plaats, wordt een voelbaar dicht gegeven. De tijd meet zich niet in minuten, maar in het gevoel van duur, moment van weerstand of geleidelijk glijden van fascinatie. In 21:12 - PIANO BAR is de tijd nooit deze van het verhaal, maar wel deze die elke toeschouwer bouwt rondom zijn eigen emotie of ze nu positief of negatief is. De door het "flashen" verduisterde beelden bewerkstelligen de erotisatie van dit film-objekt... het belangrijkste onthullend, spelend op het vaag zien, het gedeeltelijk getoonde. Zij worden de gegevens van een inwendig landschap. De kadrage draagt bij tot dit afstand nemen, isoleert het belangrijkste, d.w.z. veelal een gebaar, een lichaam, een vage ontmoeting. Hun "Jugend-stil" schoonheid van een gesofistikeerde kaalheid is nooit gratuit. Het esthetisme heeft hier zijn betekenis. De klank, zeer bewerkt, vaak verschoven of herhaald, verhindert de klassieke logika post te vatten. De klank is er om ons te herinneren dat het verhaaltje niet het belangrijkste is. Wat er ons getoond wordt: het verlangen en de dood - de dood omdat het verlangen zich slechts in het lichaam kan inwerken door het leed - behoren tot het denkbeeldige.