A Chiara

Je hebt familie en je hebt Familia, met hoofdletter ‘F’. Die eerste hangt samen door liefde en bloed, de andere kleeft aan elkaar door eer en bloederige hebzucht. Deze twee werelden clashen in Jonas Carpignano’s A Chiara, de nieuwste film van de Italiaans-Amerikaanse cineast over het leven en lijden in de verpauperde Zuid-Italiaanse regio Calabrië. In 2015 volgde de regisseur in Mediterranea al een groep Afrikaanse vluchtelingen die aankwam in het havenstadje Gioia Tauro en in 2017 volgde hij de Roma-gemeenschap in A Ciambra. "Ik had niet gepland om een trilogie over deze streek te maken", zei de cineast tegen Deadline. "Ik ging er naartoe voor een kortfilm over rassenrellen, maar daar aangekomen wist ik meteen dat er meer verhalen te vertellen waren."

En die verhalen vindt Martin Scorsese’s poulain – Carpignano’s vorige film werd door hem gefinancierd – altijd in de marge. Samen met zijn favoriete cameraman Tim Curtin boort de Italo-Amerikaan via door de goegemeente verguisde bevolkingsgroepen naar de rommelende onderbuik van de Italiaanse samenleving – die Carpignano en Curtin in hun kenmerkende grauwe, neorealistische en intuïtieve documentairestijl tonen. Maar na zijn portret over de vluchtelingen en Roma in Calabrië, richt hij zijn camera nu op de lokale maffia.

In A Chiara volgt Carpignano de vijftienjarige Chiara (opnieuw vertolkt door een niet-acteur, Swamy Rotolo) die een typisch tienerleventje leidt in Gioia Tauro: ze is verslingerd aan haar smartphone, ze trekt op met vriendinnen en plaagt haar oudere zus. Als die achttien wordt, organiseren Chiara’s ouders een mooi en uitvoerig in beeld gebracht verjaardagsfeest waar heel de buurt naartoe komt. Er wordt gedanst, gespeecht, gehuild, gedronken en zelfs ook stiekem gerookt. Maar als iemand dat dreigt te verklikken bij Chiara’s vader, blijft de puber ijskoud. Niets kan haar raken. En dan ontploft haar vaders auto.

Door in te zoomen op een tienermeisje dat het dubbelleven van haar perfecte papa ontdekt, geeft Carpignano een fikse zwier aan zowel het coming-of-age- als het maffiagenre. Met dit prikkelende portret waarin Carpignano de frictie tussen familie en Familia onderzoekt, eindigt de cineast zijn eigenzinnige Calabrië-trilogie dan ook op een indrukwekkende noot.