Abwärts (Out of Order)

CARL SCHENKEL
Werd geboren in 1948 in Bern, Zwitserland. Begon al vroeg korte verhalen, reportages en
filmkritieken te schrijven en wilde clan ook journalist worden. Ging sociologie studeren in Frankfurt, maar gaf deze studie op, waarna hij in 1972 in Berlijn theaterwetenschappen ging studeren. Ontmoette daar Wolfgang Staudte, en kon als scriptschrijver en assistent-regisseur werken. In 1976 was hij in München, waar hij o.m. met Alfred Vohrer werkte. In 1981 verfilmde hij zelf zijn scenario voor KALT WIE EIS. ÄBWARTS is zijn tweede speelfilm.

Abwärts / Out of Order
Frankfurt. Een bureaucomplex. Op de vierde verdieping van een appartement maken vier mensen zich klaar om het weekeinde te beginnen : een boekhouder, die al de vernederingen hem aangedaan door zijn chef op deze vrijdagavond wil wreken door de brandkast te kraken. Een paar kamers verder: een koppel dat ooit eens verliefd was, waarvan de vrouw zich op deze avond eens wil losrukken van haar man. En clan nog een onbekende, die verder onbekend zal blijven (de enige gegevens: hij draagt een zonnebril en een koptelefoon verbonden met een walkman) . Door een nalatigheid van de lifthersteller (hij laat een schroevendraaier op de verkeerde plaats liggen) komt de handeling op gang: vernoemde personen ontmoeten elkaar in de lift ergens tussen de 20e en 40e verdieping. Nu zorgt de schroevendraaier voor de aktie: hij valt door de liftkoker op de zekeringskast waardoor de lift steken blijft. Het alarmsignaal wordt door de TV-kijkende nachtwaker niet opgemerkt, wat eigenlijk geen ramp is want in een lift verhongert men niet. Men kan echter wel op elkaars zenuwen werken in een dergelijke kleine ruimte. De walkman-figuur is te "cool" om de dynamische manager niet te enerveren. De vrouw lokt erotische situaties uit. De boekhouder met zijn half miljoen in de aktentas trekt zich aanvankelijk van de hele situatie niets aan. Om aan de impasse te ontsnappen probeert men zich uit de cabine te bevrijden, wat echter niet lukt. Uiteindelijk worden (bijna) allen op een of andere manier gered. ABWÄRTS kan men bestempelen als een typische "B­-picture": een minimum aan acteurs, één plaats van handeling (piepklein dan nog) , de enige aktie bestaat uit beelden, uit macro-opnamen van technische details, die allen op een naderende teloorgang wijzen (staalkabels die breken), en vanaf een bepaald ogenblik wacht te toeschouwer enkel nog op het einde, niet uit verveling, maar omdat de spanning vaak bijna ondraaglijk wordt. Alhoewel men weet hoe het aflopen zal, en in die aard eindigt de film clan ook ... Daarbij varieert Schenkel enkel het oude motief "redding in de laatste seconde", en hoe ! Perfekt handwerk gaat hier samen met de moed om een klein pretentieloos verhaal briljant te vertellen. De personages boeien niet door hun psychologische eigenschappen, maar zijn clichéfiguren, die de statische ruimte met dynamiek moeten vullen. En de dode techniek wordt dan plotseling verrassend Ievendig. Een nachtmerrie waaruit men helemaal niet graag ontwaakt.