Allegro non troppo

Alle verhoudingen in acht nemend mag men Bruno Bozzetto gerust de Italiaanse Walt Disney noemen. Niet alleen is zijn werk uitstekend, maar het behaalde in zijn vaderland zeer enthousiaste successen. Niet minder dan 49 films heeft hij reeds verwezenlijkt en twee nieuwe prenten staan op het getouw. Hij is bovendien een regelmatige gast op de Viënnale, die hem telkens weer uitnodigt om zijn werk er voor te stellen. "Allegro non troppo" zou zowat als een tegenhanger van Disneys "Fantasia" kunnen gelden, maar Bozzetto heeft oneindig meer zin voor humor dan de Amerikaanse meester; want terwijl ''Fantasia" een doodernstige muzikale evokatie was, is "Allegro non troppo" een aaneenschakeling van satirische en komische tonelen. Zo zien wij dat Disneys faun in Claude Debussy's "Prélude à l'après-midi d'un faun" uitbundig levenslustig is, maar in Bozzetto's film is hij een oude afgeleefde faun, die impotent geworden is en met kosmetische trucs de jonge nymfen wil blijven bekoren. De faun dwaalt suksesloos door de woestenij van zijn oude dag. Hij droomt van vrouwelijke schimmen in de wolken, maar bemerkt evenwel niet dat de woestijn waar hij doorheen dwaalt, niets anders Is dan het gigantische lichaam van een wonderschone nymf.

Op de muziek van Dvoraks 7e Slavische dans tekent Bozetto een ironisch beeld van de mythe van de macht. Een politicus wil de massa beïnvloeden, maar bemerkt te laat dat zijn retoriek werkt als een boemerang. Een fantastisch scheppingsverhaal wordt op Ravels "Bolero" verteld. Uit een paar druppels coca-cola ontwikkelt zich het leven, terwijl Sibelius "Valse Triste" het leidmotief voor de geschiedenis van een kat is die op de muur van een afgebroken huis zit. In de ogen van het beest weerspiegelen zich nog steeds de voormalige schoonheid en gemoedelijkheid van het huis, een symfonie van oude herinneringen. Een kleine bij zoekt op de tonen van Vivaldi”s “Concerto in C Groot" een plekje in een bloem waar zij rustig kan in neuzen. Maar zij wordt telkens door de mensen verjaagd. De laatste sekwentie, op Stravinsky's "De Vuurvogel", speelt zich af in de tuin van Eden, waar de slang zelf, in plaats van Adam, de appel verorbert en daardoor onherroepelijk in de hel terechtkomt, een hel die helemaal niet te vergelijken is met die van Dante, want in Bozzetto'ss hel is er alleen plaats voor oorlog en geweld zo ongeveer wat het leven in onze samenleving uitmaakt. Juist zoals dit bij de Amerikaanse regisseur het geval was, worden de tekensekwenties telkens aangevuld met normale realistische beelden en handelingen. Maar, daar waar bij Disney alles zeer serieus is, is het bij Bozzetto absoluut tegenovergesteld, wordt alles steeds met pittige humor overladen, opgeluisterd door prettige gags. Zo bestaat het orkest ondermeer uit louter dwaze, oude vrouwen en de dirigent beleeft daarmee de meest ongewone avonturen. "Allegro non troppo" is zonder twijfel een klein kinematografisch meesterwerk.