Anmonaito no Sasayaki wo Kita

IK HEB DE AMMONIET HOREN MURMELEN
Het verhaal (zo er al een is) begint met de treinrit van een man die zijn zuster gaat bezoeken in het ziekenhuis . Onderweg heeft hij een reeks dromen en de reis wordt een innerlijke trip. Hij herontdekt de band die hij had met zijn zuster. Yamada liet zich inspireren door de relatie tussen de befaamde dichter en mineraloog Kenji Miyazawa en zijn jongere zuster, een liefde die ze tot aan hun dood beleefden. De affectie voor de zuster wordt betoverend geëvoceerd in scènes waarin de verlangens de vormen aannemen van dromen over spiralen en ammonieten. Producer Horikoshi vergelijkt de film met het werk van Kenneth Anger en Derek Jarman. "Het Is een film die menselijke relaties op een ambigue manier beschrijft, d.m.v. een zachte beeldspraak. Het is geen harde, realistische film: kijken moet zijn als bladeren door een boek". De muziek van Simon Fisher-Turner versterkt nog die band met de wereld van Jarman. Yamada
behoorde tot de kring rond wijlen cineast Terayama en was production designer voor films van laatstgenoemde zoals Pastoraal verstoppertje, Kusameikyu en Boxer. De invloed van de experimentele dichter-filmmaker Terayama op Yamada's regiedebuut is onmiskenbaar.