Ariel

Aki Kaurismäki, vorig jaar nog te gast op het Filmgebeuren, is een hoogst eigenzinnig en origineel filmmaker. Een man van weinig woorden, zo bleek, en dat is hij ook in zijn films. Maar hij is ook een man met een heel eigen gevoel voor humor - een beetje absurd en zeker zwart maar gevat en spiritueel. Zijn nieuwste film, 'Ariel', die zopas bekroond werd op Filmvondsten 1989, is misschien wel zijn beste film tot nu toe. Hij begint als een arbeidersfilm, wordt vervolgens een road movie, daarna een misdaadfilm en ten slotte eindigt hij als een puur melodrama. Al die registers worden door de Fin meesterlijk bespeeld. Het verhaal is vrij eenvoudig : Taiso Kasurinen werkt in een mijn ergens in Lapland. Op zekere dag wordt de mijn gesloten. Zijn baas geeft hem zijn sjieke auto kado en Taiso haalt al zijn geld van de bank. Dadelijk vertrekt hij richting Helsinki, op zoek naar een 'nieuw leven'. Niet veel verder wordt hij, tijdens een halte voor een maaltijd en een tankbeurt, knockout gemept en van al zijn geld beroofd. Laconiek trekt hij voort. Werkt wat en slaapt in asielen. In Helsinki werkt hij als dagloner en ontmoet hij Irmeli, bij wie hij intrekt. Door een samenloop van toevalligheden krijgt hij moeilijkheden met de justitie en samen met lrmeli scheept hij in op de 'Ariel', die hen naar onbekende einders zal brengen. Met diverse ogenblikken dat je meesmuilend mompelt en enkele ronduit komische momenten is deze Ariel een rake, wat wrange en heel geslaagde satire op het Finland van vandaag en op flagrante sociale onrechtvaardigheid. Kaurismäki is er echter de man niet naar om met de vinger te wijzen: zijn film is beslist geen aanklacht. Integendeel: hij krijgt het voor mekaar dat de toeschouwer zichzelf zit uit te lachen. De held is een weinig uitgesproken figuur en hij heeft even veel of weinig kwaliteiten als de gemiddelde toeschouwer in de zaal. De film weet voortdurend de dagdagelijkse realiteit op de rand van haar potsierlijkheid te vatten en die beleven we toch ook elke dag zelf? (wp)