Astrakan

Tot lang in de twintigste eeuw kregen weeskinderen uit heel Frankrijk een thuis in de bergachtige streek van de Morvan waar behoeftige gezinnen betaald werden om hen op te vangen. Dat weinig bekend stukje geschiedenis lag aan de basis van Astrakan, het langspeeldebuut van regisseur David Depesseville wiens jeugdvrienden en grootvader zelf wezen waren. In het fictieve, hedendaagse verhaal van de film wordt de twaalfjarige Samuel ondergebracht bij het koppel Marie en Clément en hun twee tienerzonen. Hoewel zijn adoptieouders er geen geheim van maken het geld nodig te hebben, heeft Samuels nieuwe familie wel degelijk wat te verbergen. Hij wordt al gauw geconfronteerd met de tegenstrijdigheden van het plattelandsleven. Tussen rust en geweld, geloof en bijgeloof, onschuld en het verlies daarvan. Spartelend in een maalstroom aan verwarrende gevoelens, onder meer voor een ontluikende liefde, gaat de jongen met het woelige verleden fysiek en geestelijk in verzet.

Vergis je niet: Astrakan, dat in Locarno meedong naar het Gouden Luipaard, is geen typisch coming-of-ageportret, maar een sobere en suggestieve karakterstudie met venijn in de staart. David Depesseville werkte zo’n zeven jaar lang aan zijn eerste langspeler en verzamelde al die tijd getuigenissen over wat voor sommigen nog steeds een taboeonderwerp blijft. Hun verhalen vinden een stem in het bijna tijdloze karakter van de filmsetting, versterkt door spaarzaam om te gaan met aankleding en muziek. Depesseville bewijst zich een Franse cinefiel in hart en nieren. Door acteurs Paul Blain en Lisa Hérédia te casten als grootouders grijpt hij terug naar de films van respectievelijk Gérard Blain en Jean-Claude Brisseau. Verdere inspiratiebronnen zijn L’enfance nue (1968) van Maurice Pialat en Mes petites amoureuses (1974) van Jean Eustache. Net als hen vindt Depesseville rauwe poëzie in de wreedheid van het menselijke bestaan. Onflatterende taferelen worden getekend door naturalisme en gevat op de grove korrel van 16mm-film. Evenmin schuwt dit gedurfde debuut nachtmerrieachtige symboliek. Zo ontleent Astrakan zijn titel aan de donkere bontsoort van karakullammeren. Hun zachte vacht wordt verkregen door ze nog voor de natuurlijke geboorte uit de buik van hun moeder te snijden. Het zwarte schaap als bloedoffer?