Back to the Future

Neem Einsteins relativiteitstheorie, doe er wat Freudiaans Oedipuscomplex bij en je zit in de buurt van Back To The Future. Maar je moet Zemeckis, Gale en Spielberg heten om er een film van te maken die je Back To The Future mag noemen. Het is een heerlijke film, briljant, zoet en geweldig grappig. Marty McFly, de aardigste knul in Hili Valley High, is in de tijdsmachine van zijn nog niet zo gekke vriend, de uitvinder Dr. Brown, gestapt en in 1955 terecht. Hij maakt uiteraard niet weinig indruk op de leeftijdsgenoten van toen, zo veel zelfs dat een van de meisjes, Lorraine Baines, danig verliefd op hem wordt. Probleem! Want Lorraine is niemand minder dan Marty's eigenste toekomstige moeder! Er zit voor Marty niets anders op dan Lorraine te koppelen aan de wat saaie George McFly, wat nogal wat hoofdbrekens zal kosten. Zulk gegeven kan heel gemakkelijk afglijden in goedkope en wat platvloerse grollenhumor, maar Zemeckis en Gale waren voldoende geïnspireerd om het niveau hoog te houden. Hun script bruist van de verrassingen en onverwachte wendingen, allemaal even logisch én om ter geestigst. Zo keert Marty de muziekgeschiedenis om door bij zwarten rockmuziek te introduceren. Heel aardig ook is de relatie tussen Marty en Dr. Brown. En Back To The Future zou geen Hollywood-film zijn als er niet hier en daar óók nog een goedgeplaatste en -geformuleerde bespiegeling zou steken over liefde, tussen jongen en meisje, ouders en kind, vriend en vriend.

(Vrij naar Newsweek, 8 juli 1985)

Robert Zemeckis (1951) is een Spielberg-discipel. Onder diens vleugels maakte hij in 1978 I Wanna Hold Your Hand en in 1980 Used Cars. Ironisch genoeg kwam zijn commerciële doorbraak pas met Romancing The Stone (die niet met Spielberg gemaakt werd).