Bez svideteley (Without Witness)

NIKITA MICHALKOV
Hij is de broer van de even beroemde Andrei Michalkov­ Kontsjalovskij. Deze veertigjarige Moskoviet manifesteerde zich internationaal in 1977 met zijn ONVOLTOOID STUK VOOR PIANOLA. Met zijn volgende films, VIJF AVONDEN en ENKELE DAGEN UIT HET LEVEN VAN OBLOMOV was zijn naam een begrip geworden in het firmament van de kwaliteitskinema uit de
Sovjetunie. Voorts onderscheidt hij zich ook nog als akteur, onder­ meer in films van zijn broer zoals de befaamde SIBERIADE.

Bez Svidetelei / Zonder Getuigen
Alhoewel Nikita Michalkov niet het prestige geniet van zijn nu in ballingschap levende -landgenoot Andrej Tarkovskij, is hij toch één van de meest gereputeerde kineasten van de Sovjetunie. Zijn VIJF AVONDEN en zijn OBLOMOV blijven in de geest van vele cinefielen als voorbeelden van fijngevoelig psychologische ontledingen. Ook ZONDER GETUIGEN sluit bij deze goede reputatie aan.

De titel verwijst direkt naar het feit dat het om een verhaal gaat waar enkel de twee protagonisten aanwezig zijn. Bovendien is er ook nog eenheid van plaats en tijd. Een huis clos dus bijna als het ware. Op een avond krijgt een vrouw bezoek van een man. Het is haar ex-minnaar van wie ze een kind heeft. Na negen jaar niets van zich te laten horen, komt hij opnieuw haar hand vragen. Zij staat echter op punt met iemand anders te trouwen.

Voor Michalkov is dit eenvoudig gegeven een aanleiding om een schitterend duel te ensceneren tussen een vrouw die op het onverwachts in haar intimiteit verstoord wordt en een man die verscheurd is door zijn ontrouw. De aanhef van ZONDER GETUIGEN is magistraal: we zien een orkestdirigent het publiek begroeten. De kamera zoomt achteruit en we zien het concert aanvangen. Nu blijkt dat we vanuit de woonkamer van de protagoniste het geheel volgen op de televisie. Dit is een ironische verwijzing van de regisseur dat hij afstand wil nemen van alle theatraliteit. De televisie zal overigens heel de avond door aanwezig zijn : de opvoering waarvan sprake is immers "Orpheus" van Gluck. En naar we vernemen uit de Russische persgegevens, is dit een middeltje van de regisseur om er op te wijzen dat zijn personages gekultiveerde mensen zijn. Wat niet belet dat ze de kijker uitermate zullen boeien.
(Dirk De Meyer, vrij naar pressbook)