Black and White in Color (La victoire en chantant)

Deze film is eind 1976 in Parijs uitgekomen onder de titel LA VICTOIRE CHANTANT en werd zeer koeltjes door de pers ontvangen en door het publiek gewoon genegeerd. In april 1977 krijgt hij van Hollywood onverwachts de oscar van de beste buitenlandse film in de States. De film wordt al gauw beroemd en kent sukses in alle Amerikaanse steden onder de titel BLACK AND WHITE IN COLOR. De film komt terug uit in Parijs, met zijn nieuwe Amerikaanse titel, en het wordt terug een flop, zowel bij kritiek als publiek. Het is dus toch waar dat de Fransen niet kunnen lachen met hun koloniaal en patriottisch verleden.

Ondertussen is de film nergens in Europa te zien geweest, en daarom mogen we wel zeggen een van de langst verwachte films is van dit filmgebeuren. Het gegeven speelt zich af in 1915, ergens in het Sahel gebied, rond Cameroun, waar zowel de Duitse als de Franse koloniale machten tot stilstand zijn gekomen. De beide koloniale machten worden er vertegenwoordigd door enerzijds bij de Duitsers een drietal officieren en anderzijds bij de Fransen een paar pioniers die met hebben en goed in het hartje van Afrika gevestigd zijn. De Fransen hebben een missionaris mee ter attentie van hun "kultuurspreiding" bij de zwarte bevolking. Op een gegeven ogenblik komt het bericht binnen dat Duitsland en Frankrijk reeds in oorlog zijn sedert 1914. Wat moet er nu gebeuren? Heel eenvoudig: de Franse koloniaal verzamelt ook een "leger" van al de Afrikanen (red.) die hij tegenkomt en verklaart den oorlog op zijn beurt aan de drie Duitsers, die nog niet eens wisten dat hun Kaiser in oorlog was met Frankrijk.

Dit dolkomische onderwerp is voor Annaud en zijn scenarioschrijver Georges Conchon - ook auteur van L'ETAT SAUVAGE een schitterende gelegenheid om racisme en patriottisme in verband te brengen met domheid. Inderdaad, de Franse kolonisten uit de pioniersperiode waren racistisch en patriottisch, maar ze waren vooral heel vaak oerdom. Racisme en patriotisme zijn universeel, maar de film en vooral de behandelde periode, wij zitten juist in de glorietijd van de Derde Republiek, maken dat juist Frankrijk een "slecht voorbeeld" was. In Frankrijk heeft men de film verweten dat hij een te gemakkelijk verband legt tussen het kolonialisme en de tragedie die Europa teisterde in 1914-18. Dit is inderdaad juist, maar dat uitgerekend Frankrijk een film als LA VICTOIRE EN CHANTANT produceert bewijst toch dat er wel een verband bestaat. En het zou erg zijn, zo niet even dom als de personages uit de film, dit te willen ontkennen. Maar wellicht zit heel de wrevel die de Fransen hebben in het feit "que, ce n'est que la vérité qui blesse". En wellicht zit ook hierin de reden waarom men in Frankrijk van deze heel komische maar tevens ernstige film niet houdt.