Blackmail

Blackmail is de eerste Britse film met syn­chroon geluid. Maar er is ook een stille versie van de film die beter is. Het gebruik van geluid stond in 1930 in Engeland nog in de kinderschoenen en hoewel Bitch af en toe ingenieuze effecten wist te bereiken is de klanktoevoeging vaak onhandig en opdringerig. Alice White maakt ruzie met haar vriend, politiedetective Frank en vindt troost bij een kunstschilder die haar mee naar zijn studio lokt. Hij weet haar zo ver te krijgen dat ze voor hem poseert. Wanneer hij haar echter met geweld wil omhelzen grijpt zij naar een broodmes en steekt de man neer. Frank wordt met de zaak belast en laat opzettelijk een belangrijk bewijsstuk - een handschoen van Alice - verdwijnen. De tweede handschoen is inmiddels in het bezit gekomen van een afperser... De heldin van Blackmail is de eerste in de rij Hitchcock-blondines die een lange lij­densweg moet afleggen. Elke ironische wending in de plot wordt ten volle bespeeld, vooral wanneer de afperser, aanvankelijk een gevaar voor de heldin, uiteindelijk zelf de hoofdverdachte wordt en op de vlucht moet voor de politie. Wanneer hij een dodelijke val maakt door de koepel van het British Museum is de zaak voor Scotland Yard afgesloten, maar de geliefden blijven achter met twee ge­heimen omtrent schuld en onschuld: de dood van de schilder en de onschuld van de afperser. Pianobegeleiding door Fernand Schlirren..