Blue

Blue van Derek Jarman is een lyrische ode aan het verlangen, opgedragen aan "all true lovers", en een ervaring die de meeste toe­schouwers zowel ontroerend als verontrus­tend zullen vinden. Het is ook een werk dat de uiterste grenzen van de filmkunst aftast: 76 minuten lang kijkt men naar een lichtgevend blauw scherm, aangevuld met een heel verzorgde soundtrack met muziek van Simon Fisher Turner en met een lyrische en autobiografische tekst die werd voorgedragen door Nigel Terry en eventjes - een onvergetelijk moment - ook door Jarman zelf. Jarman vertelt over zijn bij voorbaat verloren gevecht tegen aids, zijn bezoeken aan het ziekenhuis, de behandelingen die hij onder­gaat, de medicijnen die hij moet slikken, de bijwerkingen van die medicijnen en over allerlei mensen in zijn leven, met of zonder aids. Op het eerste gezicht zou Blue een persoon­lijk document kunnen lijken, een extreem kunstwerk dat is ingegeven door Jarmans eigen ervaring met een afschuwelijke aan­doening: de blindheid die hem trof toen hij werd behandeld voor aids. De film roept echter vragen op rond zichtbaarheid en on­zichtbaarheid, rond beeld en geluid, die niet alleen de kern raken van aids en homoseksu­aliteit, maar ook van het medium film. Hoe kan film een niet-zichtbaar virus verbeelden waarvan de besmetting zich aan onze waar­neming onttrekt en waarvan de dragers wor­den blootgesteld aan ongewenste controle en onthulling? (Paul Julian Smith)