Calamari Union

Het verhaal van deze film is geheel logisch en houdt zelfs steek. Het enige probleem is dat het verhaal een logica heeft die niet van deze wereld is. Maar goed, deze zeventien dappere mannen proberen iets te doen wat nog nooit iemand gedaan heeft: door een wilde en genadeloze stad lopen die vol boosaardige oude vrouwen zit en die hen bedreigen met hun scherpe ellebogen, sponsen, hamers, schrijfmachines en honden zo groot als een koe. Maar meer nog dan dat staat er tussen deze mannen en het strand waar zij zo naar verlangen hun geest - hun gemoed, totaal in puin toen zij nog klein waren en op het dak van hun kindertuin klommen. Hun geest (waarom het meervoud gebruiken?) was beschadigd omdat zij zoveel en zo hard moesten lopen dat zij geen tijd meer hadden om te ademen of te denken. En, nog belangrijker: omdat zij niet nadachten weten zij niet dat het beter is thuis te blijven en hun pap te eten zoals een brave kleine jongen zou doen. De tragedie begint hier, omdat een nachtelijke wandeling door een enorme stad als Helsinki iets anders is dan een boy-scout trip naar Alabama.

A propos, van Alabama gesproken… Wie kan het wat schelen? Dat is de vraag die deze film stelt. En hiermee wil ik het niet hebben over de zorg voor een propere , glanzende auto. Sommigen zouden misschien de indruk kunnen hebben dat er in Calamari Union een of andere diepere betekenis verscholen zit. Maar dat is een smerige leugen. Alles zit hem in de oppervlakte. Maar goed, terug naar het verhaal: alleen de sterkste kan overleven en wij hebben geen reden om zelfs op hen jaloers te zijn, omdat doodgaan altijd makkelijker is dan leven. Ik begin pathetisch te worden... We moeten er vandoor.

Tussen haakjes: Calamari Union is een heel grappige komedie en de slechtste film die ik ooit heb gezien als we de films die ik ervoor gemaakt heb buiten beschouwing laten.
Hoogachtend,
Aki Kaurismaki