Christmas Eve in Miller's Point

Kerstfilms zijn een genre op zich, met eigen clichés, romantisch gerampetamp en een of andere kleine jongen die thuis alleen achterblijft. Maar zelden is zo'n film een schildering van hoe kerstavonden bij de uitgebreide familie er écht aan toegaan. Is dat even anders in het eindeloos charmante Christmas Eve in Miller's Point van regisseur Tyler Taormina, lid van het collectief Omnes Films in LA dat vibes boven verhaal plaatst. De kijker is uitgenodigd in huisnummer 99 ergens in Long Island voor een kerstfeestje bij een Italo-Amerikaanse familie, waar gezellige chaos welig tiert wanneer vier generaties samenkomen onder één dak. Boomer-vaders roken een sigaretje net buiten hun mancave (of "smoking hole" zoals een van de mannen het noemt) en klagen over hun kroost: "It's what kids do now, they don't fight, they type." De tafels zijn volgestouwd met eten, kinderen spelen elkaar vieze groentjes door en later op de avond komen de oude videocassettes vol herinneringen naar boven. En wanneer eindelijk de cadeaus worden uitgedeeld, is dat het ideale moment voor de jeugd om te ontsnappen aan het familiale feestgedruis en zich uit te leven tijdens een joyride.

Zonder een noemenswaardig plot - behalve dan het narratieve draadje over de verkoop van het ouderlijke huis - freewheelt Taormina's hypnotische film doorheen herkenbare dan wel bizarre situaties met in het hart ervan een moeder-dochterrelatie. Scènes van het luidruchtige samenzijn van de familie, met een opvallende rol weggelegd voor Martin Scorseses dochter Francesca, worden vermengd met de nacht van twee patrouilleagenten. Wat Christmas Eve in Miller's Point zo onweerstaanbaar maakt, is de voelbare zweem van nostalgie, alsof elk beeld van cameraman Carson Lund gedrapeerd is in een bad vol zoete herinneringen. Net als in zijn coming-of-agesatire Ham on Rye (2019), dompelt Taormina zijn film onder in een dromerige, af en toe bevreemdende sfeer waarbij surrealisme wel eens de kop opsteekt. Alles voelt even realistisch als artificieel, waardoor deze atypische kerstfilm als een heerlijk onclassificeerbare Amerikaanse indieproductie aanvoelt die lijkt af te stammen uit een vervlogen tijdperk. Dat ook nog de zoon van Steven Spielberg opduikt als een marginale weirdo, maakt het feestje helemaal compleet. Of het nu de laatste Kerstmis is in nummer 99 of niet, deze editie zorgt hoe dan ook voor een filmgeschenk dat zo onder de kerstboom kan.