Chronique des années de braise (Ahdat sanawovach el-djamr)

Met geringer middelen gerealiseerd dan "Novecento" van Bertollucci, komt het Algerijnse epos CHRONIQUES ANNEES DE BRAISE heel wat eerlijker, authentieker over. De vergelijking ligt voor de hand; niet alleen inzake lengte ( deze film duurt drie uur ), maar ook wat het thema betreft: de strijd van een volk - nij Bertollucci een kaste, voor zijn vrijheid, voor zijn menswaardig bestaan.
CHRONIQUES ANNEES DE BRAISE is een nationale produktie. De regisseur kreeg van de Algerijnse regering de opdracht een film te maken over de herdenking van het begin van de opstand in Algerije op één november 1954. Het scenario bestaat in hoofdzaak de jaren van voor de rebellie. De ellende, de honger, de vernedering van het hele volk wordt dan gekonkretizeerd in het wel en wee van een familie in het biezonder. Zes episodes schetsen de verschillende fasen van vage bewustwording
tot openlijke opstand.

Omdat de Fransen het vruchtbaarste gedeelte van het land voor zich hadden genomen is de autochtone bevolking steeds dieper in de woestijn ingedrongen. Herhaalde perioden van ongewone droogte zijn oorzaal dat sommige families hun stam verlaten om heil te zoeken in de stad, waar ze misschien wel af en toe werk vinden maar er als slaven worden behandeld en het brood dat ze eten betalen met het laatste overschot aan zelfrespekt. Ook Ahmed, de hoofdfiguur, vertrekt met vrouw en drie zoontjes naar Algiers. Dan breekt de Tweede wereldoorlog uit. Aanvankelijk is er de hoop dat de Duitse legers door Frankrijk te verslaan, de bevrijding zullen brengen. De ontgoocheling is des te groter als in 1945 de greep van het kolonialisme sterker is dan voordien. Ahmed heeft zijn vrouw en zijn twee oudste kinderen verloren; hij heeft - verplicht - met de Fransen meegevochten en werd gedekoreerd. Een goedkope beloning. Niets is veranderd. Ook niet in zijn eigen douar, waar niettemin het besef groeit dat het zo niet langer kan. Kleine groepen worden gevormd. In het begin doen ze niet veel meer dan diskusiëren. De brutale onderdrukking, de martelingen
wekken in de meest vredelievenden de moed om openlijk in het verzet te komen. De vervalste verkiezingen van 1947 brengen geen oplossing. Van de goedbetaalde kollaborateurs met Frankrijk heeft het volk niets te verwachten. Parijs zelf blijft doof en blind voor de realiteit. Een gesprek is onmogelijk geworden. Alleen de wapens kunnen over de toekomst van Algerije beslissen. Geen klassieke oorlog, maar een die veel dodelijker is:  een oorlog waarin ieder man soldaat is, ieder wapen dienstig wordt. Het einde is bekend. Hoewel men zich, juist zoals aan het einde van "Novecento" de vraag stelt: waar is nu het beloofde, met vele offers bevochten paradijs?

Het is duidelijk dat eigen kinderherinneringen in CHRONIQUES ANNEES DE BRAISE zijn verwerkt en dat Mohamed Lakhdar-Hamina zich met de jongste, enig in leven gebleven zoon van Ahmed identificeert. Het zijn de fragmenten waarin de geschiedenis van een volk, inzonderheid de ondergane vernedering, gezien wordt door de ogen van een kind die het sterkst aangrijpen en waarschijnlijk het langst in de herinnering zullen bewaard blijven. (uit "De Standaard")