Cinq et la peau (Five and the Skin)

De “Held” van CINQ ET LA PEAU, net als deze van ONE NIGHT STAND, Rissient’s eerste film, is zonder twijfel het alter ego van de kineast. Beiden zijn op de dool in een stad, eerst in Hong-Kong -tijdens de periode dat de fransman Rissient de betere film uit Hong-Kong in Europa introduceerde, en vooral King Hu-, nu is het Manilla - wanneer hij de Filipijnse film bij ons beter bekend maakt via kineasten als Lino Brocka en Mike de Leon.

Het verhaal- of liever de leidraad - van CINQ ET LA PEAU is de schrijnende konfrontatie van een zoekende mens met een milieu dat om de beurt hatelijk, ongewoon, opwindend, vernederend is, nu eens in overeenstemming met zijn fantasmen, dan weer die fantasmen dwarsbomend, maar steeds op bevreemdende wijze betekenisvol. Het zijn spirituele reiswegen. Er is nochtans geen enkele vorm van zelfbehagen in deze zoektocht, geen ons exhibitionisme. Er is slechts de sterke wil om te spreken over wat men kent, over mensen die heeft ontmoet, over vrouwen die men liefhad, over plaatsen en films die je hebben ontroerd, over wat men is of wou zijn, zwakheden inkluis. Een film als CINQ ET LA PEAU is als een nooit eindigende droom. Men kan de film een soort van elitisme verwijten, onder de drogreden dat ze de Filipijnse werkelijkheid niet politiek verwoordt. Maar het is juist het omgekeerde: deze film roept luidkeels het recht tot geluk voor elkeen uit. Heel waarschijnlijk is de film de eerste Franse film sedert Resnais’ HIROSHIMA, MON AMOUR - 23 jaar oud - die een persoonlijke drijfkracht heeft kunnen ankeren in de gemeenschappelijke beweging van een stad en een beschaving. Rissient heeft de liefde gezocht in een nieuw land: hij heeft het gevonden aan het einde van de wereld, dichtbij een onmetelijke riool en brengt van daar voor ons, voor onze eigen loutering, onbeschrijflijke beelden die ons nooit meer zullen verlaten: Rissient sleept ons mee in een soort eeuwigheid.

CINQ ET LA PEAU is ook een film van een cinefiel; het gaat verder dan het klassiek spelletje van aanhalingen en knipoogjes. Men kent geen mooiere hommage aan Raoul Walsh dan die piano over de heuvels, de keuze van een kudde buffels, beelden uit THE BIG TRAIL. En de nota over Fritz Lang, herinnert aan zijn terzelfdertijd dwalende en guitige glimlach, waarom niet denken aan zijn “aziatiserende” films zoals DERTIGER VON ESCHNAPUR. En wanneer de kamera voorbij de vuilnishopen trekt, waarmee JAGUAR van Lino Brocka eindigt, voel je zo die vriendschap aan tussen Rissient en Brocka. Er is ook de tekst, de poëzie, die de identiteit van CINQ ET LA PEAU vervolmaakt. Dichter Eugène Guillevic hielp Rissient bij het schrijven van de film, en beiden beleven veel plezier met het aanhalen van gedichten van Fernando Pessoa.

CINQ ET LA PEAU is in zijn totaliteit een “echte” film, alhoewel de film zelf op voorhand aanvaardt dat het slechts een schetsboek is, net zoals een Wim Wenders Nicholas Ray ontmoet en NICK’S MOVIE draait. Het is een filmgedicht over Manilla en het zoeken naar een identiteit. (JMDV)