De droomproducenten

ROBBE DE HERT
Geboren op 20 september 1942 te Farnborough (Groot-Brittannie). Na een uitgebreide serie scholen en een beroepsleven van 12 stielen en 13 ongelukken (als afwasser, zeeman, brouwersgast, enz ... ) werd hij als vanzelfsprekend kineast. De Hert debuteerde met freecinema-kortfilms en documentaires en is bezieler van Fugitive Cinema. Zijn "memoires" over de Vlaamse Film legde hij vorig jaar vast in "Het Drinkend Hert bij Zonsondergang". Dit jaar werd hij de regisseur van de meest commerciele Vlaamse Film aller tijden, ZWARE JONGENS. En ook dat is hem weer niet in dank afgenomen, zodanig dat hij rustig verder het buitenbeen van de Vlaamse film blijft.

Droomproducenten
Vlaamse filmproblematiek ! Robbe De Hert weet waarover hij het heeft. "Een land zonder film is een land zonder taal", aldus Godard en daar vangt ook De Hert mee aan. Na W.O. II werd België overspoeld met Amerikaanse films en acteurs (Gary Cooper bij de Koning bvb.) zodanig dat eigen talent op de loop gaat (Jacques Brel bvb.). Toch wordt er met pellicule gewerkt. Hoe precies, beschrijft Jef Cassiers kostelijk. En godfather van de Vlaamse Film Joz. Van Liempt geeft toe dat de Antwerpse E. Kielprodukties destijds door de kritiek te eenzijdig hard werden aangepakt. De stijgende populariteit van de televisie in de jaren zestig heeft de Vlaamse Film helemaal de grond onder de voeten weggemaaid. Nieuw bloed moest de sensatietoer op (L'ENTRIENTE) en terwijl in de ons omliggende landen de samenwerking tussen tv en film groeide, bleven de Belgische tv-netten ongevoelig voor enige samenwerking met de jonge filmmakers. De "free-cinema" - en "Cassavetes"-hoop werd weggedrukt, aldus De Hert. Buitenlanders (Haanstra, Ackerman, Weisz) beschrijven hoe zij hun produktieproblemen via tv-kanalen en internationale financiers kunnen oplossen. Deze passages worden afgewisseld met parallel gemonteerde fragmenten uit 100.000 OF NIETS en S.O.S. FONSKE.

Tussendoor neemt De Hert (in een pasticherende Roland Lomme-stijl) het mekka van filmglitter, Cannes, op de korrel. Veel bekende figuren (Delvaux, Van Ammelrooy) leggen de vinger op de volgens hun zere wonden van de Benelux-film maar misschien is Eric De Kuyper wel het meest raak: de onderwerpen zijn verrassend goed maar de uitwerking is slecht en als voorbeelden haalt hij het
MEISJE MET HET RODE HAAR, CHARLOTTE en TWEE VORSTINNEN EN EEN VORST aan. Terwijl De Hert de andere meningen keurig op een rijtje zet, keert hij niettemin telkens weer naar zijn stokpaardje: de nefaste invloed van televisie en de onwil om de (Vlaamse) film vooruit te helpen. Uit de kortfilm van Mauro Soldani LA FUGUE pikte De Hert enkele schitterende scenes die de tv­-verdwazing koddig onderstrepen. Ondertussen is tv­-entertainment op kwisniveau blijven hangen: "Spel zonder Grenzen". Het lang aanhouden van deze spelscenes benadrukt het standpunt van de tv-bonzen : de inhoud van het beeld telt niet, als het maar beweegt. Wie dacht dat documentaires over filmproblemen en zeker die van de "Belgische" film saai en vervelend zijn, zal bij deze DROOMPRODUCENTEN verbaasd uit de bioszit rechtveren.