Des Teufels Bad (The Devil's Bath)

Opper-Oostenrijk in het jaar 1750. Diep in het woud verdringt een waterval het geluid van een huilende baby. Rond de nek van het kindje heeft een vrouw een rozenkrans gehangen. Kort daarop klopt ze aan bij een gevangenistoren om een moord te bekennen. Dichte mist strijkt neer op het land. Buitenstaander Agnes is juist getrouwd wanneer ze over het lot van de moordenares leert. In het huis dat haar echtgenoot gekocht heeft, kwijnt ze dag na dag weg onder de knoet van hem en zijn moeder. Andere dorpelingen tonen zich onbetrouwbaar als de modder in de plaatselijke visvijver. Over hun bloeddorstige lippen rolt nog net niet het woord hysterie. Hoeveel gebeden Agnes ook prevelt of kruistekens ze slaat, er lijkt geen ontsnappen aan het verstikkende keurslijf van haar opgelegde bestaan. In haar hoofd en hart fladdert een donkere nachtvlinder.

In de volksmond van de achttiende eeuw werd gezegd dat wie aan melancholie leed, gevangen zat in "het bad van de duivel". Vandaag de dag blijft alles wat naar depressie neigt helaas vaak nog steeds een taboe. Des Teufels Bad snijdt dat eeuwenoude onbegrip aan middels het verontrustende portret van de ongehoorde en onzichtbaar gemaakte Agnes. Onzevaders volstonden niet langer wanneer vrouwen als zij voorbij de wanhoop tot waanzin waren gedreven. Opgedragen aan bestaande slachtoffers uit die tijd, vertrekt de film van historicus Kathy Stuarts onderzoek naar rituele moord als gruwelijke uitweg toen religieus Europa zelfdoding beschouwde als de ergste van alle zondes.

Het schrikbarende Des Teufels Bad is de jongste langspeelfilm van het bekroonde Oostenrijkse duo Veronika Franz en Severin Fiala, na Ich seh, Ich seh (2014) en The Lodge (2019). Zij lieten zich inspireren door hoe de heksenjacht verbeeld wordt in sfeerrijke horrorfilms van de jaren '70. Hun oog voor elk huiveringwekkend, geschiedkundig detail doet eveneens denken aan het uit folklore opgetrokken The Witch (2015). In Berlijn won Martin Gschlacht voor zijn camerawerk op 35mm de Zilveren Beer voor Uitzonderlijke Artistieke Bijdrage. De cinematografie baadt in aardse kleuren en sombere schaduwen. Actrice en muzikante Anja Plaschg maakt indruk met zowel haar hoofdrol als de soundtrack onder de naam Soap&Skin. Het uitgekiende sounddesign dompelt je verder onder, met huid en haar.