Diapasón

Jorge Polaco 's eerste langspeelfilm, Dia­pason. die binnen de hispano­surrealistische traditie van Luis Bunuel past, is een niets ontziende kritiek op de moraal van de middenklasse , die onte­gensprekelijk verwijst naar het politiek klimaat uit het recente verleden van Argentinië. lgnacio, een vijftiger die zich inbeeldt van adel af te stammen. tracht van een leven­dige doch slonzige jodin Boncha die bij hem intrekt een deftige dame te maken. ze naar zijn eigen nogal groteske grilletjes te zetten. Al gauw groeit deze pygmalion­situatie uit tot een satire op de normen en waarden van een bepaalde maatschappe­lijke klasse . Zijn maniakale obsessies . -niet enkel op sexueel vlak - maken van hem de geknipte karrikatuur van een on­taarde bourgeoismentaliteit. lgnacio 's tiranniek gedrag tegenover Boncha ver­schilt geenszins van de dwangmiddelen waarnaar e11ce junta grijpt om haar on­derdanen te overtuigen van wat goed is voor hen. Polaco 's onbewogen, onver­bloemde kijk op de beide karakters en op de onvolmaaktheid van hun aftakelende lichaam en geest welke shockerend werken kan, moet volgens de regisseur bij de kij­ker een gevoel van woede zo niet dan toch van wanhoop weten op te wekken. Harry Havilio en in het bijzonder Marta Frydman geven zich volledig in hun rol. Wij zien Marta Frydman in haar sterke vertolking van de dynamische joodse die hopeloos poogt zich te schikken naar wat zij een tijd lang als het betere leven be­schouwt.In Diapason wordt eveneens het Argentinië getoond dat zich voortplantte uit talloze immigranten en bannelingen, die ooit met hun angsten en verwachtingen, hun de­cadentie. hun gewoonten. hun denkbeel­den en hun vulgariteiten uit verveling strandden op de slijkerige zandbanken van de Rio de la Plata. Dat verleden betekent een stinkende mesthoop voor de heden­daagse Argentijnse maatschappij. Deze aspecten weet Jorge Polaco niet alleen ex­pliciet met woord en beeld maar ook en vooral door middel van een krachtige en originele cinematografische taal te ver­woorden. Zo ontstaat een allegorie van een maatschappij gegrondvest op onderdruk­king en verraad. Diapason is dan ook een film waarin het geweld centraal staat. Prijs d 'Age d 'Or 1986. (vrij naar persmap)