Die Kinder aus Nr. 67

USCH BARTHELMESS-WELLER
DIE KINDER AUS N° 67 is de eerste langspeelfilm van Usch Barthelmess-Weller. Tevoren werkte ze voor de Duitse TV mee aan jeugduitzendingen, o.a. DENKSTE. Ze is ook mede-auteur en -realisatrice van de historische TV-serie (ZDF)OMA WAR KEINE DINOSAURIER, dat een schets geeft van honderd jaar Duitse geschiedenis.

WERNER MEYER
Werner Meyer is assistent-regisseur bij de Duitse TV-stations Hessische Rundfunk, Sender Freies Berlin en de ZDF. Hij is een vaste medewerker van het TV-jeugdmagazine DENKSTE. In '74 realiseerde hij zijn eerste langspeelfilm voor de jeugd, THOMAS UNO SVEN.

DIE KINDER AUS N° 67 of met de ondertitel HEIL HITLER, ICH HATT GERN 'N PAAR PFERDEAPPEL… ( Heil Hiltler, ik had graag een paar paardevijgen...), is een interessante jeugdfilm die best door een ouder publiek genoten kan worden. De film verhaalt het leven van een groep kinderen uit een Berlijnse volksbuurt in de jaren '32·'33. Centraal in de prent staat de geschiedenis van Paul en Erwin, twee dertienjarige jongens. Zij maken deel uit van een bende kinderen die steeds samen op de binnenkoer spelen van het woonblok nummer 67. De twee vrienden zijn dol op voetbal, maar tot hun spijt beschikken ze slechts over een zelfgemaakte voddenbal. Om zich een echte, lederen bal te kunnen veroorloven, besluiten ze samen wat kleine karweitjes uit te voeren om het nodige geld bijeen te krijgen. De vader van Paul is werkloos en soms heeft Paul nauwelijks eten achter de kiezen. Maar eerder dan aan het geld voor de voetbal te raken, drukt hij ergens wat broodjes achterover. Erwin zal echter zonder aarzelen een deel van de spaarpot aan een brood en wat reuzel uitgeven, als hij Pauls moeilijkheden verneemt. Ook wanneer de ouders van Paul de huur niet meer kunnen betalen, springt de bende van nummer 67, waar bij ook het joodse vriendinnetje van Erwin, Miriam nu aansluit, bij: het geld bedoeld om een gekostumeerd kinderfeest te houden zal voor de huur aangewend worden. In de wijk zijn er al enkele pupillen van de Hitlerjugend, maar die worden op een braak terrein in de buurt door de bende van nummer 67 deftig onder handen genomen... Een jaar later, in '33 is er veel, veranderd. Op elke verdieping van het woonblok doet de nazi-propaganda en -invloed zich voelen. En ook de vriendschap tussen Paul en Erwin zal er onder lijden. Een deel van de kinderen treedt tot de Hitlerjugend toe, want om te kunnen voetballen, moet je ook lid zijn van een jonge-fascistenclub. Paul, de armste van allemaal, laat zich uiteindelijk ook door de verleiding van het uniform, de das en de dolk meeslepen. Erwin, wiens vader lid is van een weerstandsnet, is nu altijd alleen, want ook Miriam vertrekt, uit Berlijn, uit Duitsland. Op nummer 67 komen steeds meer vlaggen met hakenkruisen…

DIE KINDER AUS N° 67 toont de opkomst van het nazisme doorheen de geschiedenis van de kinderen van een woonblok, in de periode vlak voor en na de machtsgreep van Hitler. De film is dan ook om didactische redenen in twee sterk gescheiden delen opgebouwd om de transitie naar het nazisme duidelijk te stellen. De reconstructie van het tijdsgebeuren en -dekor is in de film erg getrouw vervuld, de autenticiteit van de hele geschiedenis is erg groot, ook de kinderen leven zich moeiteloos in de dekors in.

DIE KINDER AUS N° 67 wordt verteld vanuit het gezichtspunt van kinderen. We zien de problemen en konflikten door de ogen van Paul en Erwin, die zich door geen enkel obstakel laten tegenhouden en die zo hun eigen methode hebben om wat juist en fout is, of wat belangrijk en onbelangrijk is te onderscheiden. Dit maakt dat de kijker nergens met een moralizerende kijk op dit belangrijk stuk Duitse geschiedenis gekonfronteerd wordt. Het is meteen weer een nieuwe bijdrage aan de geschiedschrijving van (de opkomst van) het nazisme in Duitsland, naast bijvoorbeeld Helma Sanders-Brahms DEUTSCHLAND, BLEICHE MUTTER.