Die Reinheit des Herzens

Jean en Lisa leven nu al tien jaar samen; het zijn liberale, progressieve intellektuelen, die zich waarschijnlijk beschouwden als revolutionairen in '68. Ondertussen is de "Revolutie" slecht afgelopen, ook op het niveau van hun libido, het is een belabberde mislukking. Vrijheid is niet zo vrij, als velen dromen, er blijft slechts de vrijheid van betonnen torens in de kille, moderne grootsteden, zoals geportretteerd in DIE REINHEIT DES HERZENS. De titel is natuurlijk ironisch, hoe kon het ook anders - maar het is geen ironie die doet lachen, wel een kwetsbare ironie. Deze verschijnt niet alleen in de titel van de film, maar ook in de beelden zelf, zoals het ook het geval is bij de andere films van Robert Van Ackeren. Hun schijnbare charme (mooie dekors, mooi gekonserveerd milieu, mooie mensen) kan plotseling heel dunnetjes en zielig worden. De toeschouwer ziet dan voor zich een afgrond openen.

DIE REINHEIT DES HERZENS is een film van 1980 bij uitstek, een film in de lijn van "het is de tout van het tijdperk, van de maatschappij, van de menselijke natuur", hetgeen eigenlijk ook het thema was van zoveel andere films van het jaar 1980 zoals LA TERRAZZA, RADIO ON, IL SALTO NEL VUOTO, BILDNIS EINER TRINKERIN en zoveel anderen. DIE REINHEIT DES HERZENS heeft tenminste de verdienste de vraag te stellen over de verantwoordelijkheidszin van de individuen en de wanorde van de geschiedenis. "Een mens kan altijd iets doen met wat men hem heeft aangedaan': formuleert Sartre, en dit blijft nog altijd waar.

In een andere westduitse film DIE FRAU GEGENÜBER van Hans Noever ('78) vind je diezelfde onmacht om met een andere partner een gevoel te beleven; hierbij Van Ackeren verplicht de echtgenoot, een schrijver, zijn vrouw een boekendief te verleiden en met hem te gaan leven. Dit spel, deze ervaring, zal al snel onhoudbaar worden: het is een zinloze proef geworden in de naam van de almachtige vrijheid en ware liefde, voor een echte reinheid van het hart. Het geweld, verergerd door tegen-gevoelens, leidt tot een doorlopende, gewilde, op zich genomen, soms niet zonder grap bedoelde nonsens. Doorheen de overdrijvingen en de beklemtoningen van gedragingen, door een verheerlijking van gebaren en dialogen, met grote stilistische raakheid, toont men ons meer dan een liefdesfilm, een typevoorbeeld van een film over de liefde, die zich niet beperkt tot het voorbeeld van Jean en Lisa.

Studeerde aan een berlijnse filmschool, de “Fachschule für Optik und Fototechnik”. Was fotograaf voor films van Roland Kliek, Rosa von Praunheim en vooral voor Werner Schroeter (EIKA KATAPPA ('70) en SALOME ('70). Toen had hij reeds een aantal korte en eksperimentele films gemaakt o.a. WHAM ('65), DER MAGISCHE MOMENT ('66), DIE ENDLOSE REISE ('68). Zijn eerste langspeelfilm was BLONDIE'S NUMBER ONE ('68), vervolgens komt het "beruchte" HARLIS ('73) en het minder gelukkige DER LETZTE SCHREI ('75). In '77 regisseerde hij twee films: BELCANTO ('77) en DAS ANDERE LÄCHELN ('77); in ‘80 eveneens twee: DIE REINHEIT DES HERZENS en de ophefmakende dokumentaire DEUTSCHLAND PRIVAT (samen met Erwin Kneishl). Momenteel werkt Robert Van Ackeren aan een "groots projekt".