Él

Francisco, een rijk en gerespecteerd lid van de Mexicaanse burgerij (die nog maagd is) raakt geobsedeerd door de voeten van een mooi meisje. Hij steelt haar weg van haar verloofde en trouwt met haar. Niet lang daarna wordt hij razend jaloers, Op een nacht betreedt hij haar kamer met vreemde, dreigende voorwerpen: een naald, een schaar, garen en draad...
Buñuel laat er geen twijfel over dat Francesco's jaloersheid een vorm van bezitsdrang is - met al zijn connotaties van bezit en eigendom, een bourgeoisondeugd bij uitstek. Trouwens, Francesco's zoeken naar liefde en seksuele bevrediging wordt belemmerd precies omdat hij zo'n onverbeterlijke bourgeois en christen is. Hij is erin geslaagd zo'n perfect model van de bourgeoismaatschappij te worden dat hij al zijn diepere instincten en driften zo goed als verstikt heeft, waardoor hij ze nog maar alleen kan uiten onder de vorm van fetisjen en obsessies.
El was één van Buñuels favoriete films: "Ik houd ervan omdat het een documentaire is over een pathologisch geval, De uiteindelijke bedoeling van de film is veeleer humoristisch dan antiklerikaal. Het personage is beslist pathetisch. Ik ben ontroerd door deze man die zo bezeten is door jaloersheid, eenzaamheid, innerlijke angst en uiterlijk geweld, Ik heb hem bestudeerd als was hij een insect."