Eno

Eno is een gegarandeerde once-in-a-lifetime ervaring. Geen enkele vertoning van deze docu is dezelfde. Dertig uur interviews met Brian Eno en vijfhonderd uur archiefmateriaal: dat is de database waaruit bij elke vertoning een om en bij de 80-minuten durende versie van de film wordt gegenereerd via speciaal ontwikkelde software. Gary Hustwit, de man achter dit even unieke als geschifte project, heeft in het verleden documentaires gedraaid over onderwerpen als het lettertype Helvetica en de industriële ontwerper Dieter Rams - deze laatste mondde uit in de film Rams, waarvoor Brian Eno de muziek schreef. De Britse muzikant, componist, producer en beeldend kunstenaar is een veelzijdig talent al als lid van Roxy Music grenzen verlegde en niet veel later David Bowie en Talking Heads hielp om zich heruit te vinden en muzikale paden in te slaan die ze anders nooit hadden verkend. In de jaren '80 en '90 deed hij hetzelfde met U2. Om nog maar te zwijgen over zijn eigen platen.

Zo'n rijkelijk gevulde carrière verengen tot een normale documentaire: het leek voor Hustwit een onmogelijke opdracht. En dus kwam hij samen met technoloog Brendan Dawes aanzetten met een briljant idee: een computerprogramma kiest bij elke vertoning verschillende stukken uit een database. Het kan dus zijn dat tijdens de screening op Film Fest Gent alle hierboven vermelde artiesten te zien zijn. Of niemand van hen, maar dan misschien wel Robert Fripp, Coldplay of Devo.

Gek of geniaal, maar ook treffend, want Brian Eno probeert sinds de jaren '90 om volgens een gelijkaardig principe muziek te maken. En net zoals bij die muziek is deze film niet het resultaat van complete willekeur. De interne keuken blijft gesloten, maar de parameters die het computerprogramma gebruikt, zijn door Hustwit bepaald. Daardoor krijg je wel degelijk altijd een logische film die een coherent verhaal vertelt. Misschien krijg je niet het gehele Eno-plaatje, maar da's net de charme. Alle belangrijke bezigheden van de man in één film stoppen, zou heel veel aanraken en weinig uitdiepen. Terwijl er in Eno wel de tijd wordt genomen om sommige onderwerpen langer te behandelen. Alleen weet je dus nooit welke. Voor één keer kan je na de vertoning naar waarheid zeggen dat je een compleet unieke film gezien hebt. Niemand kan je tegenspreken.