Er was oorlog toen ik een kind was (Kodomo no koro sensô ga atta)

SADARO SAITO
Een door velen erg gewaardeerde film op het Festival van Manila '82 was deze KODOMO NO KORO SENSOO GA ATTA (Toen ik kind was, was er oorlog) van Sadaro Saito. Een naar het hart grijpend en bijzonder gaaf gemaakt anti-oorlogsverhaal dat ook voor erg jonge mensen toegankelijk is.

Er was oorlog toen ik kind was
Een door velen erg gewaardeerde film op het Festival van Manila '82 was deze KODOMO NO KORO SENSOO GA ATTA (Toen ik kind was, war er oorlog) van Sadaro Saito. Een naar het hart grijpend en bijzonder gaaf gemaakt anti-oorlogsverhaal dat ook voor erg jonge mensen toegankelijk is.

De film heeft het inderdaad over kinderen in oorlogstijd, maar overtreft, qua impakt. ook voor Westerse ogen, ruimschoots een JEUX INTERDITS of een DAGBOEK VAN ANNE FRANK (de filmversie, bedoel ik). Kort vóór het einde van Wereldoorlog II wordt een jongetje samen met zijn moeder uit Tokyo geëvakueerd naar het platteland, ver weg, waar grootmama en tantes voor een veiliger onderdak zorgen tegen de Amerikaanse bombardementen. Eén ruimte van het landhuis mag de jongen niet betreden : kompleet voor de buitenwereld verborgen en geïsoleerd zit dààr nl. uit veiligheidsredenen de «vijand» opgesloten... het onbekende Yankee-nichtje van de kleine jongen, het dochtertje van mama's zus en van een Amerikaanse vader, die trouwens sneuvelt. Voor de kleine Taro wordt dit geheim de rechtstreekse kennismaking met de oorlogsgruwel, de konfrontatie met de haat en de waanzin waartoe een oorlog de grote mensen brengt. De evolutie van vijandschap naar vriendschap tussen de twee kinderen is ragfijn getekend en maakt van dit werk één van de mooiste en meest ontroerende (eindigt toch nog tragisch) vredesboodschappen ooit op het filmscherm gezien. Volwassenen leren er de les van kinderen en dat de kineast zijn kritiek niet spaart op het eigen-land-in-oorlog is één van de vele pluspunten uit deze fijne film («een Japanner die zijn vijand niet kan haten, is een verrader». moet kleine Taro van de grote mensen horen!) . Verbazend dat deze hoogstaande prent volledig buiten de prijzen viel, behalve dan de verdiende Grote Prijs van het Internationaal Katoliek Filmbureau.