Focii

Een vrouw danst en speelt pantomime, haar strakke witte figuur beweegt over een rode vloer en wordt weerspiegeld in een gebroken muur van spiegels. Terwijl ze performt neemt haar spiegelbeeld geleidelijk een autonome identiteit aan, zodat wat eerst een centrale relatie van zelf tot zelf was nu een verhouding van zelf tot ander wordt. Focii verkent niet alleen de constructie van het zelf en de dynamieken van het zelf en de ander, maar ook de interactie tussen het lichaam van de kijker en het lichaam op het scherm, hetgeen vragen oproept over de aard van identificatie in cinema.