Friendship's Death

Een merkwaardige film, deze Friendship's Death. Hij houdt het midden tussen een science-fiction film en een politieke thriller en het is voor de kijker aanvankelijk niet helemaal duidelijk of hij het geheel au sérieux moet nemen. Immers, een journalist die in september 1970 in Jordanië verslag uitbrengt van de woelige gebeurtenissen, krijgt van de Palestijnen te horen dat zij een vrouw hebben opgepikt die zonder paspoort of papieren in hun gelederen was geïnfiltreerd. Sullivan, de journalist, wendt voor dat hij haar kent en krijgt haar mee. Zij zegt dat zij Friendship heet en dat zij een robot is die van haar planeet Procyon naar de Aarde gestuurd werd met een vredesboodschap. Sullivan vindt dat maar moeilijk om te geloven en tracht erachter te komen wat nu de waarheid is. Maar dan toont zij enkele voorwerpen die op zijn minst gezegd ongewoon zijn. Hij besluit het verhaal te aanvaarden omdat hem toch geen alternatief geboden wordt. Wanneer het in de straten van Amman, waar zij in een hotelkamer verblijven, te woelig wordt bemachtigt Sullivan vrijgeleiden. Maar zij wil niet mee: net zoals de Palestijnen heeft zij geen identiteit en geen thuis zegt zij, en hij moet haar maar achterlaten. Terug in Londen hoort hij niets meer van haar. Vermoedelijk is zij omgekomen in de Zwarte-Septemberdagen. Het kristal dat hij van haar meegekregen heeft zal hem echter enige opheldering brengen. ‘Ik word gefascineerd door science fiction,’ zegt Wollen. ‘Mijn film was oorspronkelijk opgevat als een SF-verhaal, omdat ik geloof dat SF wel degelijk ruimte biedt voor realisme en filosofische beschouwing. In mijn film wilde ik een reeks vragen oproepen rond de menselijke beschaving, de relatie tussen rede en geweld, de natuur van de evolutie en het menselijk lichaam. Ik plaatste dat verhaal in het Midden-Oosten omdat ik sympatiseer met de Palestijnen en hun tragische geschiedenis, en omdat ik daar werd geconfronteerd met de fundamentele vragen over leven en dood. Met mijn film trachtte ik deze ervaring opnieuw gestalte te geven. Als secundair thema is er ook de journalistiek. Nadat ik samen met Mark Peploe het scenario schreef voor Antonioni’s Professione: Reporter, raakte ik dieper geïntrigeerd door die merkwaardige positie die een journalist in de dagdagelijkse realiteit inneemt.’