Han de Wit

Ranzijn verfilmde 'Han de Wit gaat in ont­wikkelingshulp' (1972) en beaamt dat hij het boek op cruciale punten radicaal wij­zigde. Heeresma's spot met het benepen milieu en met de Uitzichtloze omstandigheden van het gezin de Wit zijn nog her­kenbaar. Maar uit zijn gevoelloze slap­janus die veel van plan is maar nooit iets doet groeide Ranzijns gevoelige dromer die een wonder verricht. "Ik wilde een figuur creëren die, door tegenslag gekweld, tot een grote daad zou komen. En daarvoor zag ik alle aanleiding In Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp. Verder vond ik het mijn goed recht om een eigen idee uit te werken in het verhaal van Heeresma, stelt hij laconiek vast. Dat idee probeerde hij al tot uitdrukking te brengen in een film die 'De glimlach van een krokodil' had moeten heten.

"Mijn publiek moet de medestander worden van mijn held. Als het goed is volgt het hem door dik en dun, ook als zijn pad anders loopt dan verwacht. Voor ze het weten worden de mensen meegevoerd in een avontuur dat ze tegen zou moeten staan." In het boek herkende hij "die eindeloze eenzaamheid van de puberteit die hand in hand gaat met een niet te verwoesten optimisme. Het knappe van Heeresma vond ik hoe hij humor put uit de nutteloosheid van alles wat Han verzint." In Han de Wit kon hij kwijt wat hem in Krokodil niet was toegestaan. Het taboe dat hij omver schopt is niet dat op de dood, maar het hangt er tegenaan.
(Joyce Roodnat in NRC, 16.2.90)