Henry: Portrait of a Serial Killer

Cultfilms zijn een vreemd fenomeen. Veelal gaat het om films die niet eens zo geweldig goed of zo geweldig slecht zijn en die qua onderwerp zelden afwij-ken van talloze andere films. In de zalen doen ze nauwelijks zaken, maar ze blijven jarenlang circuleren in een circuit van 'kenners' (of wat daarvoor wil doorgaan) die er maar niet uitgepraat over geraken. 'Henry: Portrait of a Serial Killer' is zo een film. Gemaakt in vier weken op 16mm, van bioskooproulatie verstoken doordat hij van de MPAA (Motion Picture Association of America - de keuringscommissie) een
'X' Rating kreeg, d.w.z. 'porno', en na één vertoning op het Festival van Chicago in het 'ondergronds circuit' gegaan werd deze bizarre en 'gorelike' film een 'cult'-movie in het video-circuit. De film vertelt het verhaal van Henry. Vijf lijken al tijdens de eerste vijf minuten, en daar komen er tijdens de film nog ongeveer zeven bij. Henry is niet gierig op dat punt. Maar wat is er nu bijzonder? De lijken en de moorden zijn eigenlijk niet het akeligste van deze film. Veel akeliger is de tekening van de twee mannelijke hoofdfiguren, Henry en Otis, in de gevangenis. En er is ook Becky, Otis' zuster, ooit door haar va-der misbruikt, maar door Henry dan weer gentleman-like bejegend. Aan haar vertelt hij ook veel, b.v. dat hij zijn moeder vermoordde toe hij 14 was en dat zijn vader geen benen meer had. In de wijze waarop hij dit vertelt krijgen we een verklaring voor al zijn andere moorden. Voorts zijn er homo-seksuele implicaties en verder zowat alle ingrediënten die voor dit soort verhalen in aanmerking komen. Alleen: het werd allemaal intelligent bijeengebracht, en als er al zoiets mogelijk is, dan is Henry een intelligente 'gore' film. De Amerikaanse kritiek was er in ieder geval bijzonder lovend over. Of het Europese publiek daar ook zo over denkt valt af te wachten. Deze vertoning op het Filmgebeuren is in ieder geval de eerste Europese vertoning van de film. Personen van minder dan 18 krijgen echter géén ticket. (wp)