Here

Brussel, de Belgische metropool. Een betonnen jungle waar af en toe het groen eens doorpriemt en de natuur z'n gang mag gaan. Voor de een is de stad een unieke smeltkroes, volgens de ander een "hellhole" - een geuzennaam die filmmaker Bas Devos zich toe-eigende en van antwoord diende in zijn gelijknamige film uit 2019. Datzelfde jaar vertelde hij met Ghost Tropic een betoverende nachtelijke odyssee van een vrouw die in slaap valt op de metro in de hoofdstad. Dat Brussel veel meer is dan rottend asfalt en mannen in maatpak in de Europese kwartieren bewijst Devos opnieuw met Here, een verrassend bucolische ode aan de verdoken Brusselaar. Devos' vierde langspeler won op het filmfestival van Berlijn de prijs voor de beste film in de Encounters-sectie.

Stefan is een zachtaardige bouwvakker in Brussel die op het punt staat te vertrekken naar zijn thuisland Roemenië, misschien zelfs voorgoed. Vooraleer hij met zijn wagen richting het oosten trekt, moet hij nog enkele zaken afhandelen tijdens de eerste dagen van het bouwverlof. Waaronder het leegmaken van zijn koelkast. Met een grote hoeveelheid zelfgemaakte groentesoep op zak slentert hij in paars-roze short door een zomers Brussel, dag en nacht gezien zijn slapeloosheid. Zijn soep en zijn tijd schenkt hij aan familie, vrienden en toevallige ontmoetingen. Het resulteert in een humanistische stadssymfonie met groene vingers, ingevuld met herkenbare humor en een nakende romance. Stefans wegen kruisen immers die van Shuxiu, een Belgisch-Chinese bryoloog die haar doctoraatsstudie wijdt aan mossen. "Wat je in je hand houdt, is een piepklein bos", zegt de jonge onderzoeker aan Stefan wanneer ze zich samen buigen over het mos in een van de bossen bij Brussel.

Geïnspireerd door het boek Gathering Moss van Robin Wall Kimmerer gebruikt Devos mos, een lage plantensoort die we zelden écht opmerken, als symbool voor de mensen die in de onzichtbaarheid bestaan en door de maatschappij genegeerd dan wel platgetrapt worden. DoP Grimm Vandekerckhove vangt het allemaal in esthetische tableaus die de schoonheid van het kleine appreciëren. Even tactiel en geduldig als de films van Chantal Akerman en even wonderlijk minimalistisch als die van Hong Sang-soo, ontvouwt Bas Devos een mirakel: dat van de connectie tussen mensen (en de natuur).