Hip hip hurrah!

Deze ontroerende film kreeg de titel van een van Soren Kroyers, Deens schilder, meest bekende - of moeten wij schrijven bij ons minst onbekende - doeken. 'Hip Hip Hoera!' is inderdaad de naam van een doek waarop Kroyer een heel gezelschap afbeeldde temidden van een feestelijk decor, met champagne, rode wijn, een wit tafelkleed en fraai uitziende kostuums. Soren Kroyer is in Skandinavië een heel bekende schilder, zoals de meeste schilders van de zg. School van Skagen - schilders die dol waren op het heldere licht van die streek aan de Deense kust. De groep bestond uit Zweden, Noren, Denen en Duitsers, en ze genieten internationale faam.
Soren Kroyer (1851-1909) was een man die bezeten was door het geluk, de vreugde, het licht. Het werd regisseur Grede dan ook hier en daar kwalijk genomen dat hij de schilder uitbeeldt als een man wiens geluk onder de oppervlakte versomberd werd door angsten en psychisch ongemak. De film schetst vooral zijn verhouding met twee vrouwen. De enige die voor hem van tel was, 'de mooiste vrouw van Denemarken' noemde hij haar, was Maria Tiepcke . Hij verafgoodde haar en schilderde haar ontelbare keren. Zij echter bleef hem niet trouw en ging er vandoor met de Zweedse componist Hugo Alfven.
De tweede vrouw is Lille, die zielsveel van hem hield in hun jeugd - en van hem is blijven houden, zodanig zelfs dat zij wegtrok om het kind dat ze van hem kreeg in afzondering te baren, zodat hij er nooit iets van te weten kwam en zijn geluk niet verstoord zou worden. Grede, die al in Hugo och Josefin bewees dat hij een bijzondere gave heeft menselijke warmte op de toeschouwer over te brengen, maakte met Hip Hip Hurrah! een vrij groots opgezette film die vaak iets van een 'tableau vivant' heeft in dezelfde frisse kleuren van Kroyers schilderijen. Het is een film over geluk, over vriendschap, zonder enig sentimenteel franje. Het moet gezegd worden dat acteur Stellan Skarsgard deze figuur op een bijzonder overtuigende wijze wist te verpersoonlijken. Vermelden we ten slotte nog het kieskeurig gebruik van de muziek - Mahler en Brahms in het bijzonder. De film kreeg de Speciale Prijs van de Jury op het Festival van Venetië 1987. (wp)