Il Giovane Toscanini (Young Toscanini)

Het is sedert lang bekend dat Franco Zeffirelli gepassioneerd is door opera. Alles waar hij van houdt is daar te vinden : het apparaat, het rood en het goud, geëxalteerde gevoelens, geweldige passie, theatrale situaties, universele thema's... nadat hij dus talloze opera's regisseerde en voor film bewerkte met meer (La Traviata) of minder (Othello) geluk, heeft hij deze keer de keuze gemaakt zijn nieuwe film aan de opera te wijden, zelfs al gaat het hier niet om een verfilmde opera. Het gaat om het verhaal van de jeugd van Arturo Toscanini, die als toekomstig jonge dirigent een orkest begeleidde op een tournee in Brazilië. Hij was begonnen als cellist en repetitor, maar werd uiteindelijk ter hulp geroepen om een groots opgezette produktie van 'Aida' te redden. De jongeling moest voor een gala-publiek én voor de ogen van de keizer van Brazilië de grootste operazangers dirigeren. Ondertussen had hij al de liefde ontdekt, het onrecht (slavernij in Brazilië) en het genie. Het was Zeffirelli's ambitie om met Toscanini te doen wat Forman gedaan had met Amadeus. Maar dat liep natuurlijk anders uit: Zeffirelli's theatraliteit en zijn bezetenheid van picturale schoonheid dreven hem al gauw een andere richting uit. Het gevolg is een vrij pompeuze, operateske film vol rood en goud over een mythische dirigent die als persoonlijkheid zeker op de verbeelding van deze regisseur moet hebben gewerkt. Voeg daar nog Zeffirelli's neiging tot emotionele 'grandeur' aan toe en je krijgt een grandioos vertoon van theatraliteit. Op het Festival van Venetië 1988 werd de film door de internationale filmpers weggehoond.
Ook daarmee is natuurlijk wel theatraliteit gemoeid - de filmpers is daar zeker niet vrij van - maar het maakte van Toscanini meteen een soort 'cult' film die nooit een grote bioscoopcarrière beschoren zou zijn. Het Filmgebeuren is verheugd dit curiosum aan het publiek te kunnen voorstellen (wp)