I've Heard the Mermaids Singing

Op de befaamde « Quinzaine des réalisa­teurs » in Cannes was er dit jaar één film die iedereen veroverde: de debuutfilm van Patricia Rozema, een film van een on­weerstaanbare charme omdat hij geïnspi­reerd was, vlot, amusant en charmant. De présence van hoofdactrice Sheila Me Car­thy maakte deze film een van dé revelaties van Cannes '87.
Polly, hoofdpersoon en ook verteller van haar eigen verhaal op een videotape, ver­telt hoe zij op een dag als secretaresse ging werken bij een kunstgalerij. Haar bazin, een mooie, ambitieuze vrouw, helpt haar aan wat zelfvertrouwen. Zij kan immers niet typen en vindt zichzelf eigenlijk maar een klungelaar. Zij maakt wel foto's, maar vindt dat zij daar niemand mee kan lastigvallen .
Na enige tijd op kantoor ontstaat een soort vertrouwensrelatie, en zij stuurt haar foto's naar het kantoor (onder schuil­naam) in de hoop een expositie te krijgen. Pijnlijk en hard echter is de afwijzing. Haar bazin vindt dat het om amateurswerk gaat. Zij verbrandt de foto's en zal zich nog uitsluitend wijden aan haar bazin. Geleidelijk echter komt zij erachter dat haar bazin eigenlijk een zielige , wanho­pige vrouw is, die zichzelf in een web van leugen en bedrog heeft gewikkeld. Het verhaal neemt dan een heel onverwachte wending. I've heard the Mermaids Singing is een fantastisch filmpje, boordevol meesmui­lende en bittere humor, mild sarcastisch soms, soms zelfs pijnlijk, omdat hij zo raak de menselijke zwakheden typeert . In die zin is de film ook een zuivere komedie. Na een ronduit komische aanhef evolueert de film naar een meer ernstige toon, om vervolgens in een hartverwarmende afloop zijn kijkers definitief voor zich in te nemen. I've heard the Mermaids Singing is een uitgelezen festivalfilm van een jonge Canadese regisseuse van wie we stellig in de toekomst meer zullen horen. (vrij naar persmap)