Jours tranquilles à Clichy (Quiet Days in Clichy)

In tegenstelling tot de Deense verfilming van Henry Millers roman van 1970 wilde Chabrol "iets maken dat eleganter is dan het origineel". Behalve de ongebreidelde seksuele activiteit wordt in deze roman Immers een beeld geschetst van de Ame­rikaan-in-Parijs in de jaren '30. Chabrol nam dus wat afstand door zich meer toe te spitsen op de figuur van de oude schrijver en zijn herinneringen. De film opent verontrustend en fascinerend. Een groots en desolaat landschap, scheme­ring en de donkere silhouetten van een begrafenis. Oe dood waart rond het huis van de oude schrijver. Binnen in dat huis staat een mooi, naakt meisje. Zij wijst de avances van een oude man af en voert hem met haar schoonheid terug naar de jaren '30, toen hij, zoals elke Ameri­kaanse Intellectueel, op 'pelgrimstocht' naar Europa ging, naar Parijs. Daar bezoekt hij, samen met zijn vriend Alfred, een fotograaf van Poolse origine, diverse bordelen en viert hij 'la belle vie' in 'bars de rencontres' van Parijs. Hij ontmoet talloze vrouwen, maar valt vooral voor Colette, een kind-vrouwtje dat zo anders is dan de anderen dat hij én Alfred met haar willen trouwen. Colette is echter moeilijk te vatten : nu eens ontwijkend, dan weer pervers en meegaand. De kijker zal zeker terugdenken aan Jules at Jim. (Présence du Cinéma français, mei '90)