Krysar (The Pied Piper)

Een van de mooiste animatiefilms van de laatste jaren, een gaaf meesterwerk, waar­in een bekend verhaal: dat van de ratten­vanger van Hamelen, opnieuw verteld wordt. Meer dan 700 jaar lang werd een vreemde, sombere legende uit Noord-Duitsland verteld en herverteld, soms wat gewijzigd, soms overgenomen, door mid­deleeuwse geleerden en schrijvers. De meest recente versie is deze poppenfilm, waarin de geheimzinnige fluitist een me­lancholische figuur is die de stad redt van een rattenplaag. Het zelfgenoegzame en gierige stadsbestuur weigert hem te be­talen, waarna hij met zijn muziek alle kinderen meelokt .
Wat zo bijzonder is in deze film is de Gotische stijl van de stad en de figuren. Alles wat machtig is, sterk en belangrijk is in de hoogte uitgewerkt, het onbelangrijke in de laagte. De architectuur is zuiver gothisch, de poppetjes zijn ook qua kle­ding perfect vormgegeven. Barta werkt zijn verhaal uit met veel zin voor detail en visuele vertelstijl. Alle handelende figuur­tjes worden stijl vol getypeerd en de klein­steedse, bekrompen mentaliteit van de stadsbewoners wordt in al zijn facetten belicht.
Daarbij echter vergeet Barta niet de figuur van de rattenvanger in zijn hele omvang menselijk uit te tekenen: een ingetogen, zwijgzame figuur met diep in de kassen zittende ogen, melancholisch en toch dwingend en onweerstaanbaar in zijn macht. De muziek is sober, soms wat kil en beklemmend en vooral het fluitspel van de rattenvanger heeft een heel eigen, dwingende sonoriteit, met soms een lyri­sche uitval. Krysar is met zijn 53 minuten een kolos­sale opgave geweest. Er werden meer dan 170 verschillende filmsets