Kunst- en Vliegwerk (At stalling speed)

Als er iemand in de Nederlandse filmproduktie een prijs zou verdienen voor continuïteit en constante kwaliteit, dan is het Van der Meulen. Dit is zijn 8e film, gemaakt op een budget van 1,4 miljoen gulden, meer dan menige speelfilm voor volwassenen mag kosten. Het verhaal is eenvoudig en rechtlijnig en bevat al het nodige opdat kinderen van uiteenlopende leeftijden aan hun trekken kunnen komen (hij duurt wel wat lang, wat voor sommige kinderen misschien een oefening in geduld zal inhouden). Het is eerder een aaneenschakeling van in elkaar grijpende incidenten en er is geen dramatische eenheid. De acteurs, allemaal kinderen en jongeren, zijn niet-professionelen, hebben er zelf duidelijk pret in en dat slaat meer dan eens over op de kijker. Van der Meulen en zijn co-scenarist Geelhoed hebben ditmaal ook alle maatschappijkritiek of sociaal-psychologiserende commentaar vermeden. De enige maatschappelijke noot lijkt nog te zijn dat ouders soms weinig tijd hebben voor hun kinderen. De kleine Jeroen komt telkens enthousiast de keuken binnen met de woorden: 'Kijk eens wat ik gevonden heb'. Zijn buit neemt in de loop van de film steeds ernstiger vormen aan. Een aangelopen hond kan nog naar het asiel worden verwezen maar een onbekende man met 50.000 gulden en een pistool op zak, die bovendien zijn geheugen kwijt is, dat lijkt een zware kwestie voor kinderen. Maar net op dat ogenblik beslist hun moeder dat ze hun problemen maar eens zelf moeten oplossen. Vroege zelfstandigheid heeft ook positieve kanten, zo leren we uit deze vrolijke familiefilm met enkele oerhollandse spektakeleffecten. Kinderen vanaf een jaar of acht vinden het prachtig en ouders hoeven zich er niet bij te vervelen. (vrij naar Hans Beerekamp in NRC Handelsblad, 22 maart 1989)