La Photo (The Picture)

Een film over immigreren . In het vierde jaar onder het bikkelharde dictatoriale kolonelsregime verlaat bonthandelaar Ilias Apostolou Griekenland. In Frankrijk wordt hem onderdak verleend door een verre verwant, de wat oudere neef Ge­rassimos Tzivas, analfabeet en vrijgezel, die daar al ruim twintig jaar leeft . Ilias vraagt Gerassimos om voor hem in Parijs een job te helpen zoeken. Op een dag echter vormt een misverstand rond een door Ilias op straat opgeraapte foto van een populaire Griekse zangeres de aan­leiding tot een reeks opeenvolgende ge­beurtenissen waarbij Ilias -hoe kan het ook anders -het hoofd verliest . Een stor­mloop van voorvallen die culmineert in de fatale daad... Was het een of andere goddelijke ingreep of sanctie voor een al te overmoedige onmogelijke droom (een verwijzing naar het motief van de hybris uit de Griekse mythologie?), met name de droom om ooit een als een welgesteld burger aan het stuur van een of andere in het oog springende wagen in zijn Grieks dorp van weleer binnen te rijden , triom­fantelijk geëscorteerd door de stem van die populaire Griekse zangeres die luidkeels klinkt uit de stereo-luidsprekers van zijn wagen?
Tot op heden kenden we merkwaardig mooie immigratiefilms van de hand van Nino Manfredi en Jerzy Skolimovski. De Foto van Nikos Papatakis mag zeker bij deze gerekend worden .
Papatakis is erin geslaagd een klassieke comedie neer te zetten. Een comedie die op onze wreedheid en tegelijkertijd op ons medelijden een beroep doet. Want het is een verhaal van een mens die in zijn fa­talmata opstijgt en deze zinsbechooche­lingen voor zijn eigen gave waarnemingen neemt. Ze maken hem verliefd. « Men bemint bij de andere de leugen die de eigen liefde voedt.», zegt Ilias op een bepaald moment. En dat kan je op zijn minst een aloude, maar geniale gedachte noemen.
Papatakis' De Foto betekent cinema om naar te kijken , klassiek van schoonheid. (vrij naar persmap)