La voie lactée (The Milky Way)

Twee vagebonden zijn op weg naar het bedevaartsoord Santiago de Compostella om er wat geld op te strijken. Omdat nu de melkweg ook wel eens de weg naar Sint-Jacob genoemd wordt, heet de film La Voie Lactée. Tijdens hun tocht komen de twee voortdurend in contact met mensen uit allerlei lagen van de maatschappij die praten over de christelijke geloofspunten. Maar de omstandigheden waarin deze gesprekken zich afspelen, zijn kris-kras door elkaar gesitueerd in perioden die gaan van de tijd van Christus tut vandaag ... De collage wortelt duidelijk in het typisch Bunuelse surrealisme van Un Chien Andalou en L' Age d'Or, waaraan de cineast trouwens nooit ontsnapt is. Opmerkelijk echter is nu dat in La Voie Lactée daaraan een intellectualistisch aspect wordt toegevoegd of liever, dat het intellectualistische aspect doorzicht wordt. Hoezeer de toon van La Voie Lactée ook moge variëren van satirisch tot sarcastisch en zelfs cynisch, toch vertoont hij niet meer de heftigheid van L'Age d'Or, maar meteen ook niet meer de authentieke surrealistische spontaneïteit ervan. Er is een ernstig betogende ondertoon aanwezig. Het is de ernst waarmee Bunuel met de kijker wil dialogeren, of beter, wil discussiëren om gelijk te krijgen.
(De Nieuwe, 17.10.1969)

La Voie Lactée is, beslist voor de Bunuel-kenner, maar mij dunkt voor elke volwassene die zich voor moeilijke film met inhoud interesseert, een boeiende, intrigerende film. Feilloos afgewerkt in ritme en kleur, meesterlijk geleid ook wat de acteurs betreft.

(J. Segers, Film & Televisie, mei 1969)