Landscape Suicide

Twee huiveringwekkende voorvallen vormden het uitgangspunt voor James Bennings duistere bezinning rond « land­schap», zowel fysisch als mentaal, en moord. Het minst recente voorval uit dit docudrama heeft Hitchcock geïnspireerd bij zijn Psycho.
De moordenaars in James Bennings film zijn een paranoïde teenager uit Californië en de nogal zwijgzame, in zichzelf gekeer­de boer uit Wisconsin. Het reconstrue­rende vertellen van Zelfmoordlandschap verschaft de toeschouwer inzage in hun psychische stoornissen en confronteert hem met de talloze interpretaties die aan hun gewelddaden kunnen worden gegeven. Zowel Bernadette Protti, die in 1984 een graag geziene medeleerlinge met een keukenmes ombracht, als Edward Gein, die in 1957 de vrouw van een winkelier doodschoot, het lijk naar huis meenam en in stukken hakte, zijn voorbeelden van wat William Faulkner ooit schreef in « The Sound and the Fury »: ik weende niet, maar ik kon niet ophouden. En dat geldt in zeker opzicht ook voor James Benning in zijn gedrevenheid om de achtergrond en de omstandigheden te reconstrueren. Gegevens die hem overigens een « story » opleverden zoals hij ze nog nooit voordien vertelde.
Bij deze reconstructie hechtte James Benning vooral belang aan de totale om­geving van beide moordenaars . De cheer­leader van het high school sportteam en haar moordenaar Bernadette Protti groeiden op in een upper-middle-class voorstad van San Francisco, overstelpt van clichés over fatsoen. De boer uit Wiscon­sin leefde in een grijze sombere, tamelijk geïsoleerde en antisociale omgeving die ontegensprekelijk bijdroeg tot een plotse uitbarsting van geweld.
Het landschap dwingt tot zelfdestructief gedrag. James Bennings uiterst koele, bijna louter registrerende beelden sluiten elke mor­bide sensatiezucht uit. Zelfmoordlandschap wekt bij de toeschouwer gevoelens van twijfel of vredige gelatenheid op. Twijfel over de mogelijkheid, de mens, onze soort, restloos te doorgronden. (vrij naar persdossier)