Last Embrace

Regisseur Jonathan Demne Is één van die minder bekende - misschien minder talentrijk dan bv. Martin Scorcese - jongere filmers (35 jaar jong), die uit Roger Corman's firma "New World Pictures" komen. Demne is volop op weg om door te breken in de gewone commerciële (In de US) Hollywoodkinema, samen met Jonathan Kaplan, Steve Carver, George Armitage en Paul Bartel. De kineast van "Last Embrace" had al heel wat scenario-werk op zijn naam staan, voor hij aan zijn twee eerste films begon: "Caged Heat" en "Crazy Mama", Het zijn haast parodieën op de respektievelijke genres waarin ze thuishoren. Het inhoudelijk gevaarlijk "Fighting Mad" daarentegen en vooral "Citizens Band", verwezenlijkt met meer geld, zijn briljante stijloefeningen waarin Demne schitterende karakteruitbeeldingen en gevoelige scènes weet te kombineren, binnen het referentie kader van een stukje amerikaanse subkultuur: de Citizens Band Radio. Wat als boek een doordeweekse thriller in de rij was, nml. "The 13th Man" van Murray Teigh Bloom, heeft Jonathan Demne filmisch uitgewerkt tot een spannend en op en top intelligent kijkstuk, daarbij geholpen door muzikusveteraan Miklos Rosza en fotograaf Tak Fujimoto, die bvb, in "Remember, my name" zijn grote kwaliteiten bewees.

In de huidige thriller wordt er vaak en graag gerefereerd naar vroegere meesterwerken uit het genre, in de eerste plaats wordt er naar Hitchcock geknipoogd. Ook in ''Last Embrace" speelt de regisseur op Hitchsekwensen: Demne vervalt echter niet in een pronkerige ontologie van Alfred Hitchcock-snufjes, zoals dat in "High Anxiety" wel tot vervelends toe gebeurde. De verwijzingen worden hier altijd binnen het verhaal zelf uitgetest en slechts behouden als ze de planning intesifiëren en in de totaal kinematografische aanpak passen. Hoofdpersonages Harry Hannan en Elie Fabian bezitten wel de psychische verwarring en de subversieve dubbelzinnigheid, eigen aan de Hitchcock personages, Do moest treffende ode aan de grootmeester verweeft Demne in de meesterlijke slotsekwens aan de Niagara-watervallen. Demne refereert in "Last Embrace'' met toetsen en hanteert visueel bekende scènes in een nieuwe kontekst er is dus geen schaamteloze imitatie, wel een spitvondlg voortbouwen op de elementen uit de geschiedenis van het thriller genre. Vanaf de beginsekwens beweegt de film zich in een gespannen psychologisch klimaat, dat gereflekteerd zit in de bijna neurotische figuur van Harry Hannan. Het grootste gedeelte van de gebeurtenissen wordt vanuit zijn personage beleefd: vanuit zijn paranoïde geest kreëert hij een sfeer van wantrouwen, zodat je als kijker vaak veronderstelt dat het drama van de moorddreiging zich uitsluitend als trauma binnen Harry's hoofd afspeelt. Twee groots geregisseerde scènes maken de werkelijkheid van het plot definitief en leiden tot de oplossing van het raadsel. In tegenstelling met echte Hitchcock-remakes, zoals "The Lady Vanishes" en "The 39 Steps", die typische voorbeelden zijn van kreatieve onmacht, mag je "Last Embrace" als één van de puikste thrillers die de laatste tijd in Hollywood geproduceerd werden beschouwen, in de eerste plaats omdat de sfeer van dreiging vaak hallucinant en in crescendo opgedreven wordt. Jonathan Demne levert met deze zoveelste thriller een frappant staaltje vakkundigheid af.