Les favoris de la lune (Favourites of the Moon)

De titel van zijn film ontleende losseliani aan Shakespeares Henry IV, waarin de dieven "the minions of the moon", de gunstelingen van de maan, genoemd worden. In Les favoris de la lune is namelijk ieder personage op zijn of haar manier een dief. De één steelt ideeën, de ander lichamen door iedere vrouw die hij tegenkomt te verleiden, maar de meesten stelen spullen. De mensen (we ontmoeten er zo'n vijftig in de film) worden met elkaar verbonden door de voorwerpen die van de ene hand in de andere overgaan. "Ze worden gemarkeerd door hun verlangen naar bezit" zoals Iosseliani het formuleerde. Hij presenteert de dingen als mensen: na hun liefdevolle creatie worden ze vervolgens steeds eenzamer en verder veronachtzaamd, tot de dood erop volgt. Hoofdpersonen in Les favoris de la lune zijn een servies van Sèvres-porselein en een schilderij, door hun scheppers vol hartstocht gemaakt, maar geleidelijk gaan ze waarde representeren. Het schilderij wordt steeds kleiner (bij elke diefstal wordt het uit de lijst gesneden) en het servies zal uiteindelijk kapot vallen door toedoen van ruwe kinderen, die de ongevoeligheid van hun ouders overnamen. Hoewel de hoeveelheid personages en gebeurtenissen duizelingwekkend is, hoeft de kijker niet bang te zijn te verdrinken in een ongestructureerde mozaiek: Iosseliani is in staat een gestructureerde chaos, schijnbaar associatief, te scheppen. Hij herinnert hiermee aan Tati.

(J. Roodnat in N.R.C. Handelsblad, 1.2.1985)

Otar Iosseliani (Tbilissi 1934) studeerde muziek en later Wiskunde. Vervolgens ging hij naar de filmschool. Debuut: de kortfilm Akvareli (1958). Eerste langspeler : Listopad (Vallende bladeren, 1967). Volgden Er was eens een zanglijster (1971), Pastorale (1976) en de kortfilm Euskadi (1983).