Film d'amore e d'anarchia (Love & Anarchy)

Deze film van Lina Wertmuller bevat dezelfde elementen als haar vorige film: "Mini de Metaalarbeider": nl seks, politiek ekstremisne, humor, sentimentaliteit en melodrama. Dit alles is gegoten in een weergaloos patroon en bijeengebracht en onderlijnd door de uitstekende produktie-design van Enrico Job, door de vitaliteit van de zeer goed gekozen vertolkers, en door de muziek van de dertiger jaren onder Mussolini. De film geeft een zeer rake en spitse terugblik op het leven in Italië tijdens deze juist voorbije periode.

Het verhaal gaat over de anarchist Tunin,(Gioncardi Gianini), afkomstig van het platteland en die wordt: uitgekozen om Mussolini te vermoorden. Zenuwachtig het grote ogenblik afwachtend, verblijft hij in het bordeel van Madame Aida; één van de daar inwonende schonen, Salome,(Mariangela Melato), is de spil van het komplot tegen Mussolini. Tunins bezwaren groeien naarmate hij zich aanpast aan het Komfortabele leventje in het luksueuze bordeel in de Via dei Fiori. Uiteindelijk wordt hij uit het oog verloren, als hij verliefd wordt op Tripolina (Lina Polito). Verscheurd tussen plicht en liefde wordt hij door de politie gedood in een bruusk einde, dat kontrasteert met het tragere ritme van de politieke farce.

Opmerkelijk in deze film is de goede typering van de politieke ekstremist, die in feite noch het een noch het andere is. Zeer goed is de verhouding van Tunin met enerzijds Salome, die meer door persoonlijke vendettagevoelens ten aanzien van het regime handelt dan vanuit een koherent politieke overtuiging, en anderzijds Triplo: het meisje dat zich vastklampt aan haar uiteindelijke
doel, nl huwelijk, huis, kinderen. Opmerkelijk tenslotte is het schitterend dekor van het kleurrijke, drukke bordeel.

Van de vele films die er gedraaid worden op het TWEEDE INTERNATIONAAL FILMGEBEUREN zou ik er vele ekstra willen aanbevelen, maar dat is onbegonnen werk. Toch vraag ik zeer bijzondere aandacht voor 'Film d'Amore e d'Anarchie'. We hebben een foto uit deze film genomen als symbool voor het filmgebeuren. Al is deze keuze natuurlijk strikt persoonlijk, vind ik deze film een der meest miskende van de afgelopen jaren. Overal ter wereld werd de film in de verdom- en vergeethoek getrapt en afgedaan als obsceen, vulgair, dus goed voor de vuilnisbak, temeer daar hij bovendien nog politiek diskutabel zou zijn.

We hebben hem er weer uit gehaald en stellen hem voor als een der meest volmaakte en aangrijpendste films die we de laatste tijd hebben gezien. Gewoon een parel van een film. Alleen de onvergetelijke muziek van Nino Rota (Féllíni) is het gaan meer dan waard. Aangezien de film hierna nooit meer in België vertoond zal worden: pak uw kans nu!!!