Madame P.

Voor haar staat een schoteltje: de dienst bedraagt 6 frank. De mensen die komen en gaan hebben geen belangstelling haar. Zij maakt deel uit van het decor. En toch bestaat Elise Peeters, 75 jaar, toiletjuffrouw.
Elise is een oude dame die zich afzijdig houdt, die aan de rand van de maatschappij leeft, en die het leven van op afstand bekijkt, omdat het leven uit haar wegvloeit. In de stilte van de betegelde toiletten van haar Brusselse café verneemt zij dat haar zuster in het ziekenhuis is opgenomen. Ze vraagt hiervoor tijdelijk verlof, dat later definitief blijkt te zijn. Op 75-jarige leeftijd gaat deze taaie vrouw, om in haar onderhoud te voorzien, en om niet in het armenhuis te landen, vrijwillig in ballingschap. En zij wordt opnieuw Madame Pipi in Spa. In de protserige toiletten van het casino.

Madame P. is een film over oud zijn, over het langzaam doven van het leven, het levensritme van Elise, die met kleine pasjes stapt en regelmatig blijft staan om op adem te komen. Het is een film over een leven dat langzaam uiteen valt, zonder het te willen, dat elke dag wat meer plezier of hoop verliest, zonder het te willen.

Madame P. is ook technisch een bijzondere film. Hij werd geheel op video opgenomen en vervolgens op 35 mm pellicule overgebracht, en dat was ook de bedoeling bij de opname. Een en ander heeft doen blijken dat er heel wat bij komt kijken, maar dat er wel degelijk een wisselwerking video-film mogelijk is.
(Persmap)

Eve Bonfanti (Brussel 1949) begon als actrice op jeugdige leeftijd. Tijdens haar studie deed zij ook aan toneel en scenarioschrijven. Madame P. is haar regiedebuut.