Mara

Een vrouw stapt uit een trein, ergens in Portugal. Zij ziet er niet erg Portugees uit. Met een groot pak bagage slentert zij door de straten van een klein Portugees dorp. Dan: Amsterdam. Dezelfde vrouw en een vrouw uit het zuiden brengen samen hun tijd door. Zij zijn teder en lief voor elkaar. Zo begint ongeveer deze heel poëtische film van Angela Linders over de zoektocht van het Nederlandse meisje naar Mara, de Portugese die zij in Amsterdam had leren kennen. Maar Mara lijkt nauwelijks te bestaan. Als zij haar ten slotte vindt lijkt alles voorbij. Hun ontmoeting blijft kort en afstands.

Mara treft vooral door de non-verbale stijl waarin het geheel verteld wordt. Er zijn maar heel weinig dialogen (in het Portugees), maar je moet die niet eens verstaan om de film te begrijpen. Het enige belangrijke verbale element bestaat uit korte teksten, die soms over het beeld, soms in de vorm van een lied of gesproken op een cassette-recorder, voorgedragen of gezonden worden. Zij zijn literair gestileerd en lijken de functie van aria's te hebben, d.w.z. het musisch becommentariëren van wat er aan het gebeuren is. Voor het overige moet de kijker zelf de film mee opbouwen doorheen de opnamen van heden en verleden.

Mara is een film waarin de innerlijke realiteit of beter : de innerlijke beleving van iets dat gebeurt primeert boven wat gebeurt. Het lijkt of alles zich op de rand van de droom afspeelt of in de gevoelswereld van de kijker. Dit alles wordt nog versterkt door de weergaloos mooie fotografie van dorp, zee, huizen en personages. Heel subtiele kleuren heel gestileerde montage en een traag ritme. Een heel delicate film. (w.p.)