Meshes of the Afternoon

De droomachtige mise-en-scène, het onlogische narratieve traject, de vloeiende beweging en omgevingsgeluiden van Meshes of the Afternoon nodigen de kijker uit tot een soort contemplatieve, misschien zelfs transcendentale betrokkenheid. De film is geconstrueerd vanuit een veelheid aan eyeline matches en mismatches. Het gebruik van extreme camerahoeken – een soort perspectief van de spin – die impliceren dat een personage op de droomster neerkijkt, is een voorbode van de dood van de dromer.